Vier uitverkochte Ziggo Dome-shows in de agenda hebben staan, deze op het laatste moment verplaatsen, om ze vervolgens nog een keer te verplaatsen wegens productionele tegenslagen. Dit soort schimmige moves zou je eerder verwachten van een ongeleid projectiel als Kanye West dan van ideale schoonzoon Drake, de rapper die . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Alleen al het continu van vorm veranderende podium is een lust voor het oog. Het is gigantisch en vol attributen, sommige nog bekend van de Amerikaanse Summer Six tournee van vorig jaar. Vuurwerkexplosies, vlammenwerpers, theaterrook, (twerkende) danseressen en een torenhoge wereldbol. Het mooiste van alles is iets dat we in Nederland nog niet gezien hadden: zwevende, lichtgevende ballen die met honderden de lucht kleuren. Ze stuiteren tot vlak boven de hoofden van bezoekers en vormen grafische patronen die Drakes monsterhits kracht bijzetten. Dat gebeurt bijvoorbeeld halverwege hoogtepunt Hotline Bling, de track waarmee Drake eind 2015 ook in Nederland de heldenstatus bereikte. Het is allemaal groots, maar niet over de top.
Wie goed kijkt, ziet in de poriën van het podium een verdwaalde liveband. Ze zijn net zo overbodig als de oorverdovende knallen die na tien minuten herhaaldelijk terugkomen. Hoewel Drake wordt bijgestaan door een immens productieteam, is dit een onvervalste one-man-show. De aanwezigheid van de superster is genoeg voor een hossende menigte en mensen die uit hun stoelen springen. Vergis je niet: de rol van entertainer is Drake op het lijf geschreven. Hij is topfit, maar doseert zijn energie. Boordevol zelfvertrouwen, niet arrogant. Drake danst, nooit echt uitbundig. Drake is menselijk, vooral zichzelf. Daarmee is hij een publieksfavoriet en heeft hij voor dik anderhalf uur alle aandacht van het overwegend jonge publiek.
Die aandacht wordt goed vastgehouden: liedjes worden regelmatig ingekort tot flarden en gepresenteerd in een soort doorlopende mash-up. Veel wordt live gespeeld – met Rihannas Work als goedkope, vluchtige uitzondering. We zien Drake de rapper en Drake de popster en die twee werelden gaan goed samen. De nadruk in de wat onevenwichtige setlist ligt op het overambitieuze Views, de plaat die alle streamingrecords verbrak. Het poppy hitblokje daarvan – achtereenvolgens Too Good, Controlla en One Dance – heeft een luchtige, melancholische toon. Meer om het lijf heeft de uitvoering van het schaamteloos zoetsappige Hold On We’re Going Home, de track waarin Drake zich ontpopt tot uitstekende r&b-zanger. Net zo enthousiast reageert het publiek op de rauwere hiphop in Know Yourself, Energy en het nieuwe, doeltreffende Fake Love. Zijn raps zijn scherp. Zijn zang loepzuiver, maar mierzoet.
Op de avond van de Amerikaanse Muslimban, waarin hele groepen worden weggezet en er geen onderscheid meer gemaakt wordt tussen individuen, heeft Drake juist oog voor zijn fans. Hij kijkt ze in de ogen, benoemt hun persoonlijke eigenschappen, daagt ze uit en praat met ze. Dat gebeurt met een charme die bijna aan Obama doet denken. Soms praat hij met meer lucht dan nodig, er is namelijk weinig tijd voor diepgang, maar zichzelf uitspreken doet hij wel degelijk. ‘These are crazy times, but tonight, Amsterdam feels like my hometown’. Als de lichtgevende ballen weer een poort naar de hemel openen, en Drake naar een stage loopt in het midden van de zaal, vliegen de telefoons de lucht in. Schermen worden ontgrendeld, Snapchat wordt geopend. Dit wil je delen met je vrienden, toevoegen aan je verhaal en opslaan voor later.
Helaas besloot Drake vlak voor aanvang van de show om het grootste gedeelte van de aanwezige fotografen niet toe te laten. Ook onze fotograaf werd zonder pardon naar huis gestuurd.
Openingsfoto (archiefbeeld): Luuk Denekamp
Gezien: 28 januari 2017, Ziggo Dome, Amsterdam
