Ik vertel ze zeker niet over Alma (Grand Theatre, 21:30). Met bijna veertig miljoen streams met Dye My Hair en Karma en een spotlight van The Guardian op zich gericht, zou ze weleens een van de nieuwe popsterren kunnen worden, dacht ik van tevoren. Een illusie, zo blijkt in het Grand Theatre, dat halverwege leegstroomt met nog meer gedesillusioneerde mensen. Zoals alle wannabe popsterren betaamt komt een groot gedeelte van band – tot zover klopt de verwachting nog. Drie jonge mannen drummen elektronisch mee met de beat op de band. Het oogt en klinkt allemaal ontzettend goedkoop. Achtergrondzang komt van haar zusje. De beide zusjes zijn met hun fluorescerend gele haar niet te missen. De Finse zangeres had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen kijken, zo geeft ze volledig buitenadem toe. Buitenadem is ze overigens wel vaker: zo’n vijftig procent van het optreden. Vaak laat de forsgebouwde twintiger zinnen zelfs helemaal lopen, omdat ze er de energie niet meer voor heeft. Beweegt ze dan zoveel op het podium? Dat valt wel mee. Ja, ze loopt wat heen en weer, maar daar blijft het ook bij. Met haar stem is niet zoveel mis, maar de X-factor heeft ze zeker niet. Mijn stoel draai ik niet om.

Lisa O’Neill (22:15, Grand Theatre bovenzaal) begint haar set met een volledig a capella versie van een oude, traditionele Ierse Folksong (The Gallway Shawl) en krijgt direct de goedgevulde bovenzaal stil. O’Neill maakt duidelijk over een prachtige, krachtige stem te bezitten, waar ze vanaf haar eerste noot diep binnenkomt. Met haar Ierse accent vertelt ze, begeleid door twee akoestische gitaren, indrukwekkende levensverhalen. Tussen de nummers door neemt ze uitgebreid de tijd om te vertellen over de angst die ze had toen bij een parachutesprong de parachute niet openging en het gevoel van onoverwinnelijkheid toen dat uiteindelijk wél gebeurde, bezongen in Pothole In The Sky. Alles wat deze kleine Ierse vrouw doet, is recht uit het hart gegrepen: een singer-songwriter van de klassieke soort. Eén van de omschrijvingen die bij die functie hoort, is het verbinden van mensen en het verkondigen van een boodschap. Met nummers als Seasons Of My Mind doet ze dat fantastisch. Het maakt niet uit welk seizoen het is, of hoe je je voelt: draai het om, je hebt het recht om gelukkig te zijn. Het leven is te mooi om te zitten grienen.

Het grote nadeel van dit showcasefestival zijn de lange rijen voor de ingang. Zo komt het voor dat je eerder weg moet bij een vorige show, of gewoon drie kwartier eerder naar de volgende zaal te gaan, om niet in de rij te belanden. Op Eurosonic heb je weleens van die momenten dat je eigenlijk niet weg wil bij die ene act, daarom te lang blijft zitten en in een ellenlange rij terechtkomt. Dat was hier niet anders: Lisa O’Neill was zo mooi, dat ik bij de Stadsschouwburg in een gigantische rij mag aansluiten voor Warhaus, de aanhoudende regen verzacht de pijn allerminst. Eenmaal binnen kondigt de man van We Fucked A Flame Into Being, zijn laatste nummer aan. Ook Roosevelt (foto hierboven) werd door de lange rijen helaas gemist. dat is Eurosonic.

Dit jaar op het festival speciale aandacht voor Portugal: het land van de fado. Marta Ren maakt samen met haar Groovelvets (Grand Theatre, 00:30) dansbare soul. Marta Ren is een echte diva, gekleed in een goud glitterjurkje, dansend op de muziek van haar zevenkoppige band. Het Grand Theatre loopt niet vanaf de eerste nummers warm voor de extraverte soulzangeres, maar zoals zo vaak bij dit soort optredens slaat het enthousiasme van het podium toch over op de zaal. Gasgeven kunnen deze Portugezen zeker, maar ook gas terugnemen is een kunst. Voorbeeld is Smiling Faces, waarin ze volop de ruimte krijgt om haar uitstekende soulstem te etaleren. Met de zomer in het hoofd lopen we naar buiten, waar we door grote vlokken sneeuw hardhandig aan de winter worden herinnerd.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 12 januari 2017, Eurosonic, Groningen