De Duitse meiden van Gurr (20.00 uur, De Beurs) vinden even schaamteloos als aanstekelijk het wiel voor de honderdduizendste keer uit. Het viertal – de drummer is trouwens een jongen – maakt rammelende en melodieuze punkpop en garagerock met catchy melodieën en een hoop enthousiasme. ‘Het volgende liedje gaat over ouder worden en teveel op Instagram zitten’, wordt er één aangekondigd. Niet moeilijk doen, na een kleine drie minuten zijn ze gemiddeld wel klaar. Gurr doet een stukje Hollaback Girl en als de set veel te kort blijkt volgt Helter Skelter nog als toegift. Hartstikke leuk, niks meer aan doen.

Een trend die we in gitaarland menen te bespeuren: veel nieuwe bands doen aan de vroege Tame Impala denken. Zo ook het piepjonge Sonars (22.45 uur, De Spieghel), dat smaakvolle en redelijk aanstekelijke psychedelische pop maakt. Het Britse trio uit Brighton speelt klein en compact (gitaar, drums, toetsen) en doet bescheiden aan. In de hoek van Jacco Gardner en dus de vroege Pink Floyd, daar kun je Sonars plaatsen. Het trio oogt wat schuchter maar dat maakt het optreden ook wel charmant. De samenzang is sterk en het gegoochel met pedalen van de gitarist vermakelijk. ‘Astral pop’ is de term die ze er zelf voor hebben bedacht. Sonars moet nog wat speelkilometers maken maar is al lekker op weg.

Met een bandnaam als Viagra Boys (23.45 uur, Vera) sta je gelijk met 1-0 voor of achter, dat ligt aan het gevoel voor humor van de luisteraar. De muziek van de Zweden is in ieder geval bloedserieus. Ze maken een soort einde-van-de-wereld doomrock. Midlife crisis-postpunk met ook nog een sax erbij, zoiets. Het zevental produceert een vrij bezwerende en volle muur van geluid die aan Joy Division en Fugazi doet denken. Vooral de zang is door het typische effect erop helemaal Ian Curtis. Het oogt gevaarlijk maar blijft dat niet de volle drie kwartier. Er zou iets meer met dynamiek kunnen worden gespeeld in het volle geluid voor een maximaal effect.

En dan: de ontlading. Shame (0.15 uur, De Beurs) brengt alles wat je van een opwindende rockshow wilt. De piepjonge Britten uit Brixton zetten de tent op stelten met rauwe in your face-rock en postpunk die ook nog dansbaar is. De hyperactieve zanger gaat als een ongeleid projectiel het podium over en de zaal door, klimt op speakers, gooit met bier, raakt verstrikt in kabels en maakt daar een show van. Niks nieuws natuurlijk, maar de onbevangenheid en inzet van Shame maakt ze tot een topper deze avond. Deze Teenage Kicks zijn hard to beat.

Of gitaren hebben afgedaan? Het Finse Teksti-TV 666 (1.15 uur, De Spieghel) heeft er een half dozijn bij zich. Onder meer een Flying V, een Jazzmaster en een Les Paul. Het zevental heeft vijf gitaristen vooraan op het krappe podium staan, als dat geen statement is. Dan rest de vraag: wordt het Spinal Tap of Joe Satriani? Het wat teleurstellende antwoord: geen van beide. De Finnen maken een soort mix van shoegaze, doordreinende krautrock en AC/DC. Met vijf man rauzen ze dezelfde riffs, wat een aardige muur van geluid oplevert. Ze brengen een aantal aanstekelijke rockclichés maar muzikaal hadden ze het met twee gitaristen ook prima afgekund. Teksti-TV 666 blijft een beetje tussen een gimmick-act en een serieuze band inhangen. Maar het ziet er vermakelijk uit, zeker op het krappe podium van De Spieghel.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 12 januari 2017, Eurosonic, Groningen