Nee, de voortekenen zijn niet echt heel goed te noemen. Sterker, we houden een beetje ons hart vast voor het concert van The Specials in Paradiso. Afgelopen weekend speelden de ska-veteranen nog op TW Classic in België en dat werd niet bepaald een groot succes als we de berichten moeten geloven. ‘The Specials blinken zaterdagavond uit in een beroerde routine en gemakzucht’, concludeerde Humo na afloop en collega Anton Slotboom had aan één zin genoeg om de mislukte openingsnummers samen te vatten: ‘Zeldzaam is de valse start van The Specials, futloos en alles behalve dansbaar in het begin.’ Nu weet ik dat je natuurlijk niet alles moet geloven wat journalisten allemaal maar vinden en schrijven, maar toch…
Fotografie Dimitri Hakke
Het zijn niet alleen de slechte kritieken waardoor we rond half negen in een bomvol Paradiso weifelend wachten op de voormalige Magnificent 7 uit Coventry. Het laatste weerzien in een Nederlandse club in 2019 zit ook nog ergens in het achterhoofd. Dat was een vrij moeizame exercitie waarbij de band weliswaar uiteindelijk worstelend bovenkwam maar de inmiddels vertrokken oer-leden Roddy Radiation (gitaar), Neville Staple (zang) en John Bradbury (drummer, overleed in 2015) ook node werden gemist. De scherpte leek er die avond vanaf en we vroegen ons af of de drie overgebleven bandleden zonder bovengenoemd trio (de al eerder afgehaakte bandoprichter Jerry Dammers laten we buiten beschouwing) zich nog wel echt The Specials konden noemen.
Dat gevoel bekruipt je vanavond weer als de band het podium opschuifelt en enigszins schuchter aftrapt met een liedje van laatste album Protest Songs 1924 – 2012. Freedom Highway, in 1965 door de Staple Singers geschreven voor de burgerrechten-demonstraties in Amerika, klinkt kaal en uit balans. Het daaropvolgende skaliedje Rat Race is geluidstechnisch gezien niet veel beter en wordt bovendien op een wel heel relaxt tempo gespeeld. Dat gebeurt vaker vanavond. Natuurlijk, het dreigende koude oorlog-sfeertje van Man At C&A gedijt ook goed op een rustig deinende cadans, mede dankzij de inmiddels aangeschoven blazers die het geluid van een eerste kwaliteitsinjectie voorzien. Maar een normaal gesproken lekker voortjakkerend Stereotype dat even later wordt ingezet valt nu bijna om zo langzaam gaat ie.
Het zijn die momenten dat je de originele band het hardst mist. Dan schieten de gedachten terug naar dat eerste Nederlandse reünieconcert (ook in Paradiso, ook zonder Dammers) van tien jaar geleden en voel je het gemis van de energie van de opruiende toaster Neville Staple. Je hoort de doeltreffende fills en breaks van de huidige drummer op Friday Night Saturday Morning maar je mist de finesse van een van de allerbeste skadrummers van zijn generatie, John Bradbury. Maar misschien verlang je nog wel het meest naar de even wispelturige als flamboyante Roddy Radiation die inmiddels vervangen is door een gitarist die netjes binnen de lijnen kleurt maar nooit dezelfde spanning als ongeleid projectiel Radiation brengt. En net als je dat dan zo in de beginfase staat te overdenken, glijdt de blik naar de rechterkant van het podium. Verdomd, naast zangeres Hannah Hu zien we niet gitarist Lynval Golding in een kleurrijke outfit staan pronken, maar zijn zoon Stan Samuel.
En toch, ook met twee originele Specials komt het allemaal goed vanavond. Dat is mede te danken aan de enthousiaste aanhang in het warme bad genaamd Paradiso. Als ergens halverwege met Blank Expression en Doesn’t Make It Alright eindelijk ook songs van het onvolprezen debuutalbum voorbijkomen lijkt er een knop om te gaan. De samenzang is dusdanig massaal en hartverwarmend dat je de band – inclusief de vanavond opvallend goed geluimde en goed zingende Terry Hall – ziet gloeien. Die connectie, tussen band en publiek, wordt even later bestendigd via het vlammende vrijheidsbetoog Ain’t Gonna Let Nobody Turn Me ‘Round dat door een ritmisch meeklappende zaal massaal wordt opgepikt en omhoog wordt gestuwd.
Je ziet de wisselwerking voor je neus ontstaan. De massa gaat van deinen naar dansen en de band lijkt daardoor energie bij te tanken. En dan moeten de oude krakers nog komen. A Message To You, Rudy leidt de dans, waarna het onverwoestbare Gangsters en een heerlijk opzwepende versie van Nite Klub het zweet van de lijven laten gutsen. Dat die andere krakers Do The Dog en Too Much Too Young behoorlijk rammelen en ook wegwezer Monkey Man net op de rails blijft zal iedereen in de kolkende zaal een zorg zijn. Paradiso wil los en gaat los. Zelfs de langzaam dovende nachtkaars in de toegift wordt met een grote glimlach geaccepteerd. Een aardige, door Hu gezongen Talking Heads-cover (Listening Wind) waar je misschien beter vanaf kan blijven en een wiebelige versie van greatest hit Ghost Town die op de valreep gered wordt door het fabuleuze spel van trombonist Tim Smart. Ze klinken na alle euforie ervoor wat overbodig, maar worden door een inmiddels uitzinnige zaal omarmd. Als de traditionele afsluiter You’re Wondering Now band en fans nog één keer (zingend) laat samensmelten blijkt de enorme respons de doorgaans stoïcijnse Hall niet onberoerd te hebben gelaten: ‘Amsterdam, you were great, love, love, love.’
Gezien: 28 juni in Paradiso, Amsterdam
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
