De Oude Zaal is zeer behoorlijk gevuld als de heren keurig op tijd het podium op komen. Een oude helden-onthaal krijgen de Welshmen alleen niet. Pas bij Feeling A Moment, het laatste hitje uit 2005, klinkt er uit meerdere hoeken van de zaal gejuich. Feeder lijkt een band te zijn die de oudere concertbezoeker gewoon nog een keertje wil zien. Met een drankje in de hand, wachtend op die paar nummers die je nog kent van vroeger. Dat de band zelf zonder al te veel overtuiging speelt helpt ook al niet echt mee. De zang van Grant Nicholas is slordig en het geluid – zeker de eerste nummers – erg dof.

Feeder revancheert zich halverwege, met goede uitvoeringen van Pushing The Senses, nieuwe single Down To The River en Just The Way I’m Feeling. Het publiek komt een beetje los en als Nicholas en bassist Taka Hirose bij hit Buck Rogers zich zelf ook aan een sprongetje wagen zit ze sfeer er lekker in. En toch… toch staat hier geen band die vecht voor een nieuwe kans. Geen band die wil laten zien ook in 2010 nog relevant te zijn. Nou is relevantie in de muziek natuurlijk een overgewaardeerd begrip, goede liedjes zijn goede liedjes, maar op momenten heb je bij Feeder het idee naar een gedateerde grungeband te luisteren. En niet eens naar een heel goede. Het houthakkers shirt van Nicholas helpt overigens ook niet echt.

En zo is het vanavond vooral een feestje voor de bescheiden fanbase die de heren nog hebben in Nederland. En daar is natuurlijk weinig mis mee. Laat die jongens op het podium lekker hun liedjes spelen, laat de mensen vooraan uit hun dak gaan en laat de concertbezoeker met colbertje die één keer per jaar naar een concert gaat zich maar verbazen over die stoere mannen met die grote gitaren. Gesprongen wordt er nog bij het catchy Lost And Found en ook recente single Call Out krijgt een warm onthaal. Niets aan de hand dus, leuk vermaakt voor een donderdagavond, maar de wederopstanding van Feeder gaan we waarschijnlijk nooit meer meemaken.

Gezien: 4 november 2010, Melkweg, Amsterdam