Het is een fascinerende gedachte: zouden de Arctic Monkeys in staat zijn een stadion als de Johan Cruijff ArenA vol te spelen? Het heeft er alle schijn van, nu de Ziggo Dome dit weekend twee keer stampvol stroomt en de band zo te zien nog veel, veel meer kaarten had kunnen verkopen.

Fotografie Marc Prodanovic

De afgelopen jaren was er best wat aan te merken op de liveshows die Arctic Monkeys in Nederland kwamen spelen. Die shows vielen te vaak in twee losse delen uit elkaar, zo leek het: het ene deel oud, met I Bet You Look Good On The Dancefloor als kraker voorop, het nieuwe deel rustig, met nummers als Four Out Of Five. Het was alsof de band die twee delen maar niet lekker vermengd kreeg, en soms was het zelfs een beetje alsof dat bovendien met tegenzin gebeurde.

Het moet voor de band uit Sheffield natuurlijk ook verdraaid lastig zijn geweest, het stoeien met al die contrasten. Zie die maar eens in een logische setlist te proppen, waar je vervolgens ook zelf zin in hebt. Heel eerlijk: die zin leek soms bij Alex Turner, voorman en een van de beste songschrijvers van nu, af en toe toch een beetje te ontbreken. Maar van stugge tegenzin is vanavond bepaald geen sprake. Sculptures Of Anything Goes opent de set: een rustig nummer en een gewaagde keuze, van de nieuwe plaat, bepaald geen open deur. Maar mijn hemel, wat komt ie binnen.

Met dank aan Turner, die de afgelopen jaren duidelijk nog meer in de huid van de crooner die hij wil zijn is gekropen. Een sjaaltje, enorme bos haar, pilotenbril, het overhemd wijd open, een oude microfoon. Je ziet hem zo in een vintage Dodge Convertible over de Santa Monica Boulevard rijden, al herkennen de Rotterdammers in de zaal ook Lee Towers, zeker als die microfoon niet zilverkleurig maar goud was geweest.

En dan is er ook nog dat podium, met een lichtgevend verhoginkje zelfs, gordijnen en een grote ronde cirkel waarin beeld wordt geprojecteerd. Dat podium doet een beetje denken aan het podium dat Elvis Presley vast mee had genomen naar Nederland eind jaren zestig, toen hij zijn comeback maakte, als zijn omstreden manager met Nederlandse wortels hem dat tenminste niet had afgeraden. Zo’n podium dus. Een showbühne, ouderwets badend in vooral geel en rood.

Maar crooner of niet, vanavond zoekt Turner de connectie met al die duizenden, opvallend jonge fans. Gebaren. Zwaaitjes. Het lethargische is er af. Hij speelt de crooner niet meer, hij is het geworden. Een spreker is hij nog steeds niet, en als hij wat zegt is het gemompel zonder Sheffields accent, maar nog steeds met die lage brawl die hij tegenwoordig hanteert. Maar dat deert niet, want hoor hem eens met die stem uit duizenden There’d Better Be A Mirrorball zingen, van de nieuwe plaat, een weergaloos nummer met een weergaloos droevige tekst, van het type waar hij nu alweer jaren patent op heeft: ‘So if you wanna walk me to the car, you oughta know I’ll have a heavy heart.’

Tot op de tweede ring wordt ervoor opgestaan, geklapt en gezwijmeld. Dat geldt in nog hogere mate voor 505, misschien wel het beste nummer van Turner tot nu toe. Zelfs honderd metalbands kunnen niet op tegen de kracht van de door Turner haast geschreeuwde, invallende zinnen ‘but I crumble completely when you cry’. Dit is niet eens Champions League meer, om met Matthijs van Nieuwkerk te spreken, dit is nog iets veel groters, een van de meest krachtige momenten in dit prachtige concertjaar. Een journalist met kippenvel, je ziet ze niet vaak, maar hier stond er een.

Knappe band die van deze enorme Ziggo Dome een zweterige zaal weet te maken, en dat is precies wat er gebeurt. Ook omdat Turner dit keer ook zijn ziel en zaligheid stort in het oudere werk, het stevigere werk, in nummers die hij vandaag de dag nooit meer zo zou schrijven. Brianstorm bijvoorbeeld, met glansrol voor drummer Matt Helders, de laatste jaren toch een beetje slachtoffer van Turners croonerambities. Hier mag hij voluit en dat kan hij als geen ander, kauwgomballen kauwend en bellen blazend, de zweetdruppels op het voorhoofd.

De riffs van Fluorescent Adolescent bezorgen ons een meezingfeest a la Vrienden van Amstel, bij I Wanna Be Yours (dank, TikTok!) schieten duizenden telefoons de lucht in alsof het een hit van Bad Bunny betreft, bij Teddy Picker schieten opgeschoten jochies massaal naar voren, waar het dringen en springen is geblazen, precies zoals het hoort bij zo’n show.

Vaak leek Turner dat soort taferelen te bekijken met enige distantie, nu gaat hij er in op. Hij zwaait naar tribunes, hij gooit er nog eens een gebaar uit naar de hemel of naar de cameraman, hij speelt met zijn bril. Schijnbaar achteloos zingt hij bovendien de sterren van de hemel. Niet die van Sheffield, arbeidersstad, die wereld lijkt heel ver weg nu. Wel die van Los Angeles, Hollywood, Palm Springs. Ook schitterend.

De duizenden bezoekers zaterdagavond zijn spekkoper. Als de magie zich herhaalt, gebeurt er ook op avond twee in de Ziggo Dome iets moois. En dan gaan we volgend jaar vast met z’n allen naar de Johan Cruijff ArenA, als de band het wil. Op deze manier krijgen de Arctic Monkeys die ook wel vol.

Gezien: 5 mei 2023 in Ziggo Dome, Amsterdam.

Gratis naar Pinkpop met OOR!

Kijk hier voor de actie.