Na tien jaar is Siouxsie Sioux terug. De reacties op haar eerste optreden van de tour, in Brussel, waren niet mals: ‘Wat een marteling’, ‘Kan ik mijn kaart nog verkopen?’, ‘Jezus, wat slecht’. De avond erna is Paradiso aan de beurt en onze fotograaf mag niet mee: Siouxsie wil geen foto’s. Met gemengde gevoelens ga ik richting een uitverkocht Paradiso. Dit is waarschijnlijk de allerlaatste kans het icoon Siouxsie Sioux ooit nog live te zien. Maar wil ik me haar eigenlijk niet liever herinneren zoals ze was?
Ruim voor het concert is er een kippenvelmoment. Het is namelijk 4 mei en om stipt acht uur valt heel Paradiso twee minuten lang volkomen stil vanwege dodenherdenking. Je kunt de bekende speld horen vallen. Drie kwartier later komt Siouxsie op, in een wit gewaad met vlindermouwen. Wat mensen eerder beschreven als blonde stroken in het haar, blijkt haar natuurlijke grijs te zijn met daarin lowlights. Kennelijk heeft ze de kritieken van de avond ervoor niet meegekregen, want de ijskoningin is uitgelaten en vrolijk, net als haar muzikanten die verder anoniem zullen blijven. Hoewel zonder de Banshees, komen vrijwel alle nummers vanavond uit hun gezamenlijke periode.
De setlist is vrijwel identiek aan die in Ancienne Belgique, dus start de grande dame ook hier met Nightshift en Arabian Nights, beiden van Juju (1981). Dit album, dat alom als beste van Siouxsie and the Banshees wordt beschouwd, is met vier nummers het ruimst vertegenwoordigd. Op een monitor kan de zangeres niet alleen de titels van de nummers zien, maar ook de teksten. Van de zwakke stem die te horen is op de gewraakte filmpjes uit Brussel is weliswaar geen sprake, maar echt krachtig zijn haar vocalen zeker niet. Net als vroeger danst ze met veel armbewegingen en ze zoekt vaak contact met haar publiek.
‘This one goes way, way, waaay back!’ Na Dear Prudence, een nog steeds briljante cover van het Beatlesnummer, volgt er een reeks songs van wat minder bekende albums, waaronder But Not Them uit haar Creatures-tijd. Bij Christine en Happy House valt het publiek massaal in. Daarna, tijdens Into A Swan, gebeurt er iets merkwaardigs. Het kan aan de tekst liggen – ‘I’m on the verge of an awakening, a new kind of strength for me’ – maar ineens heeft haar stem de toonvastheid, bravoure en kracht van vroeger terug. Ze plant haar glimmende goudroze sneaker pontificaal op de autocue-monitor. Blijkbaar is die niet meer nodig. En dan, als ze opkijkt naar het zijbalkon, is daar ook ineens die felle blik weer, die indringende oogopslag waarmee niet te spotten valt.
Blijkbaar had Siouxsie, na tien jaar tuinieren in Zuid-Frankrijk, even tijd nodig uit haar winterslaap komen. Gonsde in Brussel nog de verontwaardiging over haar vlakke uitvoerig van Spellbound – ze zou kortademig zijn geweest aan het eind van haar set – in Paradiso knettert het nummer weer als veertig jaar terug. Er volgt een toegift met Peek-a-Boo en The Passenger. Ze vertrouwt ons toe dat ze de Iggy Pop-cover in al die jaren nog maar één keer eerder live heeft gebracht (gecheckt en het klopt). Verder krijgt Amsterdam een tweede toegift cadeau, waarbij ze opkomt met haar zoveelste kopje thee. Zou daar soms iets in gezeten hebben? ‘I feel a force I’ve never felt before, I burst out, I’m transformed.’ Dat belooft wat voor de rest van de toer.
Gezien: 4 mei 2023 in Paradiso, Amsterdam.
