Punkrockavond in Lokeren. Veel decibellen en lol op zowel het grote buitenpodium als vanaf het veel kleinere podium van de indoorstage. The Offspring en Pennywise fungeren als de publiekstrekkers, een deel van het Lokerse publiek pendelt tussentijds heen en weer en pakt ook flarden van de optredens mee van La Jungle, Cocaïne Piss, Brutus en Kapitein Korsakov: nieuw hard België heeft een paar dijken van smoelen!
De avond start met twee duo’s op drums en gitaar. Buiten ragt het prettig gestoorde Britse punkrockduo Slaves, binnen werkt het uit ronduit sensationele Waalse duo La Jungle uit Bergen (B). De een legt loops via gitaar en zang, de ander slaat zich helemaal het apelazarus op zijn drumkit. Let wel: ongemeen strak, snel en zo lang doordenderend dat iedereen in trance raakt en net zoveel gaat zweten als de man zelf, maar dan vanwege het niet stil kunnen blijven staan. La Jungle is net zo dansbaar als LCD Soundsystem, maar dan met punkcore ritmes en metalriffs. Bezweet daarna naar buiten, helemaal gezond is het niet. Toch wacht daar alweer Sublime with Rome (foto hierboven). Even een korte resumé. Bassist Eric Wilson ging eerst met gitarist Bud Gaugh door waar Sublime ophield na de dood van zanger Bradley Nowell (overdosis in 1996). In Sublime with Rome (inmiddels zonder Gaugh, die werd vervangen door Josh Freese van The Vandals) zingt nu zanger/gitarist Rome Ramirez, sinds 2010. De mannen uit California zijn eigenlijk geen schim meer van wat Sublime zo uniek maakte, maar de muziek werkt zo vroeg op de avond wel nog aanstekelijk. Je mag het coffeeshoppunk noemen. Naast soms een versneld punkrockritme zit er erg veel vette (dub)reggae en een beetje ska in hun werk. Rome oogt als een onechte zoon van pluisje (Diego Maradona), heeft er lol in, maar zingt en speelt slordig. Hij doet Nowell niet vergeten.
Feest dan. Met ballonnen, pogoënde hanenkammen in de pit en extra veel ska in de pretpunk on stage. Dat is het concept achter een show van Less Than Jake, de Amerikaanse skapunkband van Chris DeMakes (zang/gitaar), Roger Lima (zang/bas) en Vinnie Fiorello (drums) uit Florida. Routiniers inmiddels, want al actief in die band sinds 1992. Vanwege hun energie en positieve uitstraling blijven ze een trouw publiek houden, ook al verloopt de muzikale carrière in golfbewegingen en is hun populariteit licht aan de waan en trends van het moment onderhevig. Dankzij dat spetterende blazerswerk op sax en trombone werkt hun muziek voor een vol plein vol punkrockers op zoek naar party perfect. Veel oud werk derhalve (She’s Gonna Break Soon blijft een favoriet), maar ook het splinternieuwe Drop Bomb klinkt, ondanks de tekst, eigenlijk even fris als altijd. Leuke aanstekelijke liedjes maken, de mannen kunnen het nog altijd.
Met dat laatste lijkt de al even Amerikaanse punkrockband Pennywise, uit California opnieuw, meer last te hebben. Sinds de oprichting in 1988 bracht de band een elftal platen uit waarop genoeg podiumklassiekers te vinden zouden moeten zijn, zou je denken. Ze spelen er ook wel een aantal, zoals de song Pennywise uit hun begintijd, maar een aaneengesloten strakke show vol eigen klassiekers wordt het nooit. Steeds opnieuw haalt de band zelf de vaart uit het optreden, gooit het wat lege anekdotes naar het publiek met minstens twee keer het woord fuck in iedere bijzin, en strooit het met intro’s van andere bands, zoals dat van Smoke On The Water (Deep Purple). De zin ervan ontgaat me. De in zijn geheel gespeelde cover van Blitzkrieg Bop van The Ramones zouden we een eerbetoon kunnen noemen aan een band waaraan ze schatplichtig zijn, maar hoe zit dat met die van T.N.T. van AC/DC en Stand By Me van Ben E. King? Het is lang wachten tijdens dit slordige, vreemd opgebouwde optreden op dat ene nummer waar ze wel altijd bij iedereen mee scoren: Bro Hymn, van het album Full Circle van exact twintig jaar geleden alweer. Hele voetbalstadions zingen het, vooral die van Vitesse in Nederland en Racing Genk in België als hun ploeg gescoord heeft en daar dan het nummer als hymne door de speakers schalt. Ook het publiek in Lokeren brult het (ondanks twee verliespartijen van de plaatselijk FC al in de jongste competitie) massaal mee. Een paar dorpen verder moet het te horen zijn geweest.
Veel meer meezingers van zichzelf heeft de enige echte welverdiende afsluiter van deze punkrockavond in petto: The Offspring. Door de serieuze muziekpers werd deze al in 1984 in California opgerichte band afgedaan als een commerciële variant van die echte punk, uit Engeland vooral. Daar denken we ruim dertig jaar later toch anders over. Punkmuziek was de inspiratiebron voor de groep van zanger Dexter Holland, zeker, maar feitelijk verstaat de band om daarmee heel pakkende hitsingles te schrijven. Niet een enkele keer een toevalstreffer, maar steeds opnieuw was het raak. Alleen in Nederland al scoorde de groep een tiental Top 40-hits. Een ervan stond zelfs drie weken helemaal bovenaan: Pretty Fly (For A White Guy). Wat later in de set is het een van de vele hoogtepunten in een set die ook nog eens klinkt als een klok! Strak spel, prima zang, een lach op ieders gezicht en veel meezingbare refreinen. Genoeg eigen hits dus (Come Out And Play en Self Esteem blijven zeldzaam lekkere rockhits), maar ook hier een opvallende cover, annex stadionmeezinger in het begin van de set: Seven Nation Army van The White Stripes. De versie wijkt amper af van het origineel. Lokeren gaat los. Zoals het dat nog vaak die nacht los gaat. Ideale afsluiter. Punt.
Fotografie: Harrij Stekel
