Maar bovenal is er muziek. Al heel vroeg laten de Belgische broers Lennert en Janus Coorevits van Compact Disk Dummies de gigantische Dance Hall goed vollopen. Alsof al die kids die er heen gaan niet net hun campingtentje uitrolden, dansen en springen ze op de hits van het debuutalbum Silver Souls van deze ex-winnaars van de prestigieuze Humo’s Rock Rally. Ze noemen hun muziek elektropunk, maar dat dansen op elektronisch tot stand gekomen songs (met voor de gelegenheid vier blazers) zijn in de meerderheid. Punk is het dan weer wel dat zanger Lennert al skydivend het publiek induikt. Compact Disk Dummies speelt dus vroeg, maar bezit – evenals de ook al super vroeg op de mainstage aantredende rapper Woodie Smalls – de potentie om over een jaar op prime time geprogrammeerd te worden.

In de Castello laat Tsar B horen ook over veel potentie te beschikken. Zangeres/violiste Justine Bourgeus maakt dansmuziek met een oosters tintje. Oriental r&b, was er dat al. Haar eerste singles werden geproduceerd door – daar is hij weer – het wonderkind der Belgische producers Jasper Maekelberg (Faces On TV). Die klinken wat verfijnder dan de songs op het podium, met een band met drums, keys met veel te veel zwaar op de maag liggende basklanken. Haar stem is erg zuiver, ook in de hogere regionen. Bovendien is er voor Justine dit jaar een dubbelrol weggelegd op het festival, want ze beleefde als lid van School Is Cool ook al een goed ontvangen comeback tijdens de pre-party. Daar zou zelfs een derde optreden bij kunnen komen, want ze zong voor een film ook al eens een duet met Oscar And The Wolf, de afsluiter van Pukkelpop op de slotavond.

Over dubbelrollen gesproken, ook Myrthe Luyten, frontvrouw van Astronaute, speelde gisteren ook al in de band Mad About Mountains haar partijen op bas. Nu is ze de zangeres/gitariste in de rond haar eigen songs geformeerde band. Beide bands lijken de muzikale roots in Amerika gevonden te hebben, maar bezitten heel andere kleuren en sferen. De stem van Myrthe is donker en kleurt prima bij de weemoed in haar vaak trage indiepopsongs. ‘I Feel Fine’, horen we haar zingen, maar ik denk dan eerder aan berusting en tevredenheid dan aan puur geluk. Maar mooi is het wel. Check vooral ook haar album Petrichor.

De supersub van het huidige festivalseizoen heet De Staat. Mochten ze als invaller al een keer extra spelen op een nog groter podium tijdens Pinkpop, ook in Hasselt mogen ze als last minute act het publiek de Marquee voor hun muziek zien te winnen. Terwijl ze ‘s avonds nog een show in Duitsland hebben, geven ze zich ‘s middags al helemaal in de warme megatent. Dat de band in Nederland plots onder vuur ligt over een toegekende subsidie voor hun goed onderbouwde toekomstplannen zal de Belgen terecht een zorg zijn. Goede ideeën van een popgroep verdienen evenveel steun als anderen uit de kunstensector. Punt. En dat optreden van De Staat op Pukkelpop blinkt uit in originaliteit en is feitelijk nu ook al onbetaalbaar. Wat een show (machtige visuals) en wat een sterke tracks! Het is dat veel Belgen dat nog niet weten (de Marquee is slechts half vol), maar zij die er wel zijn gaan helemaal los. Waar ze ooit met stevige rock begonnen, daar verwerkt de band nu ook naadloos elementen uit de dance, hiphop en elektronica in hun songs. En ook het publiek van Pukkelpop blijkt videoclips te kijken, want tijdens afsluiter Witch Doctor wordt het massaal rondjes rennen rond de in de zaal geposteerde leadzanger Torre Florim. Waanzinnig sterke show!

De reden dat De Staat op dat tijdstip in de Marquee staat heet Lukas Graham. Die Deense zanger wordt vanwege plotseling hitsucces naar de Mainstage doorgeschoven. Er is duidelijk sprake van een hype. Een paar minuten voor de show stroomt de weide van de Maistage vol met bakvissen. Het ontlokt de presentator van dienst de beste aankondiging van het festival: ‘Iedereen die zo dadelijk niet klaarkomt is meerderjarig.’ Was getekend: Luc Jansen. Het bandje van Graham (toetsen/bas/drums en blazers) speelt groovy en de pakkende hits 7 Years en Mama Said worden massaal meegezongen. De uitstraling is vrolijk, al kleeft er ook een raar kantje aan deze Deense wijsneus. Hij legt iets te vaak te duidelijk uit dat mensen zich geen zorgen over hem moeten maken na de dood van zijn vader, nu vier jaar geleden. Iedereen mag rouwen op zijn eigen manier, zo verklaart hij. Hij is gaan schrijven en ja, daar mag op gefeest worden.

Een heel andere manier om emoties te vertalen in songs waarop los gegaan kan worden laat het Britse Sleaford Mods horen. Zo zou Johnny Rotten geklonken hebben anno 2016, als hij een hooligan was geweest en echt boos. Punkpoëzie met een laptop, het werkt. Achter de microfoon Jason Williamson (type ruwe bolster met een zenuwtrek), achter de laptop Andrew Fearn (met de handen in de zakken als hij geen fles bier vast heeft). Goede oprecht boze teksten en aanstekelijke beats. Meer moet dat niet zijn. Hoe anders gaat het er aan toe bij Jack Garrett. Hij doet alles in zijn eentje, bezit wel een geschoolde stem, maar ook hier slaat het volumemonster van de bas toe. De eenmansmachine is gekroond tot BBC Sound of the Year, maar dat dan waarschijnlijk voor een wat meer in balans zijnde mix. We horen in Hasselt veel elektronica, live drums en live zang. Op zich een knappe combi, erg dynamisch ook, maar helaas na een tijdje toch ook een beetje saai en voorspelbaar. Of zou dat laatste nog aan het ontbreken van genoeg goede liedjes liggen?

Perfectie indiepop is er in de Club van Local Natives uit L.A. Fraaie gitaarlijnen, heel veel percussie en een machtige melodieën. Er zijn wat muzikale lijntjes te trekken naar Yeasayer, Vampire Weekend en nog een paar bands, maar Local Natives lijkt ze allemaal te kunnen gaan overleven. Vreemd dat hun mixer ze van een volume voorziet waarmee ze ook de Mainstage aangekund hadden. Of is dat om boven de beats uit de dance area uit te kunnen komen? De Belgische Double Veterans zorgen dan weer voor laaghangende mist in de tent genaamd Wablief?! De band van Lee Swinnen (zoon van Guy, van The Scabs) weet wat vuig rocken is. Ook zijn ze niet vies van een beetje psychedelica op zijn tijd.

Op een van twee nieuwe podia van het festival, luisterend naar de naam De Lift, laat de sympathieke band Whitney uit Chicago (met leden die ervaring opdeden bij Smith Westerns en Unknown Mortal Orchestra) horen hoe je met weinig middelen niet eens veel individueel talent op je instrument toch een aantal weergaloze liedjes kunt maken. Denk aan dartelende gitaarloopjes en lieve teksten gezongen door een aandoenlijk normale drummer met een hoog stemmetje. Voeg daar een beetje psychedelica en een wat basic getoeter op een trompet aan toe en het geheel wordt onweerstaanbaar. No Woman is zo’n oorwurm van het beste soort.

De beste alternatieve rock van de dag komt uiteindelijk van Sophia. De band van zanger/gitarist/componist Robin Prober-Sheppard maakt de laatste jaren albums met mooie, gepassioneerde indierock die zelden noisy of overdreven luid klinken. Hoe anders was dat in 1992, het jaar dat hij met de band God Machine volumerijk uithaalde met machtige tracks waarin postrock, psychedelica en machtige melodieën met elkaar prachtige duels uitvochten. Sheppard is blij terug te zijn met Sophia en speelt zowaar iets van zijn oude band en heeft ook een groep meegebracht waarin de gitaren welig tieren. Niet zelden wordt een muur van geluid opgetrokken, maar nooit zonder de melodie uit het oog te verliezen. Een uit de contreien van Hasselt geleend koortje maakt de zaak compleet. Schitterend optreden.

Ook succesvol, maar op veel grotere schaal, is de vooraf zeer vakkundig ineengestoken mix van The Chemical Brothers. Hun set veroorzaakt een ware volksverhuizing. Heel vroeg in de sets zitten al knallers van hoogtepunten, uit hun hele carrière overigens: Hey Boy Hey Girl, Do It Again en Go. Dat kun je doen als je over 20 jaar ‘Block Rockin’ Beats’ kunt beschikken. Het geluid vanaf de Mainstage is geweldig, de dansfactor hoog en de visuals zijn groots. Dat laatste moet ook wel, want aan de in de schaduw opererende heren Tom Rowlands en Ed Simons, veertigers inmiddels, valt niets te zien.

Ogen kom je wel te kort bij Róisín Murphy. Wat een prachtige showvrouw blijft dat toch. In het begin laat ze de sequenser goed zijn werk doen en kan het publiek meteen dansen. Hoe anders is dat op haar albums de laatste tijd, want zo dansbaar als in de tijd van Moloko zal het wel nooit meer worden. Halverwege de show spreekt ze openlijk over haar dilemma. ‘Ik zie aan alles dat jullie willen dansen, maar ik ben een artiest en wil ook graag experimenteren’. Als er dan ook nog een tweede nummer zonder al te veel beats gestart wordt, loopt de zaal deels leeg. Dat verdient ze niet, maar de fans van dansmuziek zoeken hun gerief toch elders. Ze missen een sterk slot, met zelfs nog slim een refreintje van Bring It Back (hit van Moloko) daarin verwerkt, maar helemaal goed komt het toch niet meer. De show blijft echter bijzonder. Murphy (43) zou ook zo maar uit het carnavaleske Zuid-Nederland kunnen stammen. Ze houdt van verkleedpartijen, rare hoofddeksels en vreemde jurken en pakken. Het verschil met Beyoncé is dat die zich om de vijf songs verkleed en Murphy soms vijf keer per song, op het podium. Terwijl ze onverstoorbaar doorzingt. Op zich knap, maar ik vrees met deze repertoirekeuze toch een beetje voor haar podiumtoekomst.

Door Willem Jongeneelen en Anneke Jongeneelen / Fotografie Marke Tentster

Gezien: 19 augustus 2016, Pukkelpop, Kiewit, Hasselt (B)