De knuffelbare krullenbol weet zelf stiekem ook wel dat het eigenlijk veel te vroeg is voor zo’n greatest hits, bekent hij kort na Eddie’s Gun, net als het grootste deel van de setlist afkomstig van The Kooks’ debuut Inside In / Inside Out (2006). Het publiek is er niet rouwig om dat vanavond vooral in het teken staat van de hits van toen. Als de opener met You Don’t Love Me en Sofa Song ook nog wordt opgevolgd met twee nummers van de doorbraakplaat, heeft Pritchard – inmiddels 32, maar lijkt nog steeds 22 – het publiek al lang om zijn vingers gewonden. Ook de dansbare, door disco en hiphop beïnvloede nummers van het eerdergenoemde Listen blijken het live goed te doen: met Bad Habit, maar vooral met Down maken The Kooks een sterk eerste salvo compleet. Een adempauze is er dan in de vorm van Is It Me, een van de weinige tracks op de setlist van de twee mindere – zeg maar gerust heel matige – albums die de Britten uitbrachten. Het blijkt de opmars naar de eerste echt Grote Hit van de avond, het anno 2017 nog altijd schitterende She Moves In Her Own Way. Mag jij raden van welke plaat die komt.

Groot is dan ook het contrast tussen de oude, vertrouwde nummers waarin Pritchards stem als tijdmachine fungeert en de nieuwe nummers, zoals het op The Best Of? voor het eerst verschenen Be Who You Are. De romantische refreinen zijn verruild voor pompeuze poeha die bijna te makkelijk zijn om mee te zingen. ‘Ta ta ta da da da’, dat werk. Terwijl ze in Tilburg best van carnaval houden, lijkt dit een groot deel van het publiek toch wat te gek. Het tweede nieuwe nummer, Broken Vow, is zo mogelijk nog een grotere misstap. Met Forgive & Forget en Ooh La volgen gelukkig snel nog twee heuse hoogtepunten, maar in het dal daarna voelt het alsof bij elk nummer het verlangen naar de volgende hit exponentieel groeit.

In dat matige middenstuk van de show blijkt dat The Kooks inderdaad nog geen The Best Of? hadden moeten uitbrengen: de band heeft simpelweg te weinig sterke singles om écht een strakke show neer te zetten. De Britten blijven met evenveel energie en enthousiasme spelen, maar toch kabbelt het concert dusdanig voort dat het hete 013 voelbaar afkoelt. Dat het akoestische Rosie zo veel applaus oogst, lijkt dan ook vooral te liggen aan de sterke speech die Pritchard geeft over de in Manchester gepleegde aanslag. De zeer beweeglijke Brit is sowieso een fijne frontman, die zijn publiek continu aan de praat poogt te houden en geen moment stil staat. ‘We zijn hier om muziek te vieren’, zegt hij, en dat lukt de rest van de avond uitstekend.

Hoewel, vieren? Het verstilde Seaside volgt, een beste Britpopballad die onder het licht van mobiele telefoons voor meters kippenvel zorgt. Het swingende en springerige Junk of the Heart (Happy) sluit de reguliere set met verve af, waarna het even onontkoombare als onweerstaanbare Naïve het plezierige toegift (met ook Around Town) tot een prachtig eind brengt. Die nostalgische naïviteit is tien jaar na hun doorbraak nog altijd hét handelsmiddel van het vrolijke viertal, dat het vermaken in Tilburg niet verleerd blijkt. De Britse band is – lang geleden al – ingehaald door de tijd, maar heeft zich als het ware ontwikkeld tot de beste coverband van The Kooks die je je kunt wensen. Met nieuwe liedjes lukt het niet echt meer; The Best Of? So Far? heeft waarschijnlijk ongeveer dezelfde tracklist als de definitieve Best Of. Het oude materiaal is echter nog goud waard, en dat zal altijd zo blijven. Voor verdieping hoef je bij The Kooks niet aan te kloppen, maar wie het vergeten was, weet sinds deze week weer hoe waardevol een leuk en liefdevol concert, zoals dat van The Kooks, kan zijn.

Door Dirk Baart / Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 24 mei 2017, 013, Tilburg