Het is bloedheet in Münster. Nou is warmte op een festival meestal niet zo erg. Genoeg gras om lekker op te liggen. Niet op Vainstream. Op een grote parkeerplaats staan twee podia. Pal naast elkaar. Als op het ene podium een band klaar is, begint op het andere direct de volgende. Voordeel is dat iedere band voor een volle weide, of liever gezegd parkeerplaats, speelt. Nadeel is dat je als bezoeker nauwelijks de mogelijkheid hebt om van het linker- naar het rechterpodium te bewegen. Schaduw is er nauwelijks te vinden, de enige plek die enigszins verkoeling biedt is de waaier in de stand van Macbeth Shoes.

Genoeg gezeurd, tijd voor muziek! Als eerste zien we Skindred. Hun zogeheten ragga-metal gaat er in als zoete koek. De mix van metal, punkrock en reggae in combinatie met charismatische frontman Benji Webbe zorgt voor een vrolijk half uur, waarin alle rockclichés uit de kast worden getoverd.

Van clichés houdt Alexisonfire daarentegen niet. ‘It’s broad day light, turn of the smoke machine’ is het eerste dat de band het publiek toebijt. Ondanks het vroege uur zijn de Canadezen in vorm. Dallas Green laat maar weer eens horen de beste stem van de scene te hebben en oermens George Petit zweept zoals wel vaker met een combinatie van arrogantie en ongenoegen het publiek op. Na een paar nummers scheurt hij z’n shirt uit elkaar en gaat het pas echt los. De nadruk ligt op nummers van het nieuwe Old Crows/Young Cardinals. Hoogtepunt is echter het kolkende Drunks, Lovers, Sinners and Saints van vorige plaat Crisis. Een half uurtje Alexisonfire is eigenlijk veel te kort.

Als de laatste tonen van Alexisonfire nog na-echoën begint Atreyu aan zijn set. De metalcoreband uit Orange County is populair in Duitsland. Hun ietwat inwisselbare nummers worden woord voor woord meegezongen. Zelfs materiaal van het nieuwe Congregation Of The Damned zit er al in bij de Duitsers. Grappig trouwens, dat je op de festival in België altijd hordes Nederlanders tegenkomt, maar hier, toch ook dicht bij de grens, alleen maar Duits  hoort praten. Aan het programma kan het niet liggen, later vanavond zijn Ska-P en NoFX de aflsluiters op het ene podium, terwijl As I Lay Dying het andere mag doen. En wat te denken van Hot Water Music? Geen kleine namen en bovendien bands die ook in Nederland de nodige fans hebben. NoFX speelt een dag later in Amsterdam, maar de rest van het line-up van vandaag komt niet in Nederland spelen.

De mannen van 36 Crazyfists (openingsfoto) hebben vervolgens ook geen enkele moeite om het fanatieke publiek mee te krijgen. En toch speelt de band niet al te best. Dat ligt niet aan zanger Brock Lindow overigens, die krijst, zingt en schreeuwt. Allemaal even zuiver. Nee, het ligt aan de rest van groep. Het is niet strak genoeg, te rommelig. Breakdowns komen niet uit de verf en bekendste nummer At The End Of August herkennen we pas als de vocalen beginnen. Overigens is het geluid vandaag de hele dag matig. Recht voor het podium gaat het nog wel, maar zodra je iets naar de zijkant staat verdwijnen met name de vocalen in het luchtledige.

Grappig genoeg is het Danko Jones die vandaag voor de nodige afwisseling zorgt. Na al dat metalcoregeweld is zijn rock & roll-aanpak net wat we nodig hadden. En natuurlijk, zijn repertoire kennen we, zijn grootspraak ook. Maar Danko houdt de vaart er in vanmiddag, beperkt zijn teksten tussendoor tot het minimum en krijgt zo juist het publiek op z’n hand. Als we dan tegen het eind even moet roepen dat Danko Jones onze Sugar Daddy is, ach… dan doet Münster dan maar wat graag.

Echt los gaat het vervolgens bij de New York Hardcore van Madball. Je hoeft niet eens van het genre te houden om deze band goed te vinden. Wat een geweld, wat een energie en vooral: wat een goede nummers. Freddy Cricien is in een goede bui, hij heeft ‘respect voor alle bands die hier spelen’. En dat voor een frontman van een band die niet vies is van een ruzietje met andere groepen op z’n tijd. Maar vandaag dus niet. Het voetbalshirt van Team USA dat Cricien aanheeft mag helaas niet baten: later op de avond wordt zijn land uitgeschakeld door Ghana.

Er staan twee Duitse bands op het programma vandaag. Waarvan de eerste totaal misplaatst lijkt op dit festival: K.I.Z., een hiphopgroep uit Berlijn. Maar het publiek vindt het geweldig en zingt alles mee. Gekke jongens soms, die oosterburen. Tweede nationale band is Broilers. Een band die Oi-punk combineert met rockabilly en lichte ska-invloeden. Even zuiver is het niet altijd, maar innemend wel. En: het voltallige publiek – zelfs de mensen achter de bar – kennen de teksten van alle nummers.

Zo populair als de twee Duitse bands zijn, zo onbekend is Hot Water Music blijkbaar in Duitsland. Vlak voor de show van de – wat ons betreft – legendarische band is het nog rustig voor het podium. Gelukkig wordt het zodra de mannen beginnen wat drukker. En jemig, wat een band staat hier te spelen. Chuck Ragan is ingetogen als altijd, maar knalt wel achteloos de ene na de andere klassieker uit zijn gitaar. Afsluitende cover True Believers – van The Bouncing Souls – zorgt voor een mooie einde van een show, die door de korte lengte niet zo goed was als de show van de groep anderhalf jaar geleden op Groezrock. Kan iemand me trouwens vertellen waarom niemand in Nederland op het idee komt om deze pioniers te boeken?

Ska-P doet vervolgens wat de band al jaren doet: een feestje bouwen. Zoals gewoonlijk zijn zelfs de praatjes tussen de nummers door in het Spaans. Het maakt de Duitsers niets uit: die willen gewoon lekker dansen. Zelfs de verkleedpartijtjes van tweede zanger Pipi lijken het publiek weinig te doen. Waarschijnlijk hebben ze die al vele malen gezien. Ska-P geeft namelijk een kopie van de show die de band vorig jaar op Lowlands gaf. En dus zien we Pipi als gorilla in een politiepak, een priester en Unlce Sam. Leuk hoor, maar de verrassing is er van af. En tot welke leeftijd blijft het cool om ‘fuck Police!’ – de enige woorden Engels van de show – te roepen?

Waar Ska-P nog spotte met het geloof, heeft het rechterpodium met As I Lay Dying zowaar een Christelijke afsluiter. De metalcore van de band uit San Diego ligt zwaar op de maag, is donker, maar wel erg goed. Voor het eerst vandaag is het geluid helemaal perfect. De overgang van de As I Lay Dying naar NoFX had niet groter kunnnen zijn. Fat Mike en kornuiten klieren, maken lol en spelen tussendoor ook nog een paar liedjes. Eigenlijk is een uurtje te kort voor het allround entertainment van NoFX. Na Vainstream rijden ze door naar Amsterdam voor twee shows in de Melkweg. Dan dus meer…

Als festival stelt Vainstream weinig voor, zeker als je het vergelijkt met de Nederlandse standaard. Maar wat geeft dat? Voor nog geen 40 euro zie je een dag lang topbands die Nederland nogal eens overslaan tijdens hun tournees en geniet je van een festival zonder landgenoten. En dat is ook wel eens lekker.

Gezien: 26 juni 2010, Vainstream Rockfest, Münster