Their loss, zullen we maar zeggen, want hoewel de temperatuur in de bovenzaal dus niet héél aangenaam is, zijn we dat eigenlijk al vergeten bij de eerste noten die Kane Strang speelt. De uit Nieuw-Zeeland afkomstige zanger en gitarist vuurt zijn lekker rammelende indierock-nummers in een sneltreinvaart op het publiek af. Door zijn heerlijk zeurderige stem en enorm schuchtere voorkomen doet Strang denken aan Car Seat Headrest-frontman Will Toledo, een associatie die ook op muzikaal gebied wel stand houdt. Enorm origineel is het namelijk allemaal niet wat Strang ons voorschotelt, maar als startschot van een festivaldag werkt het uitstekend.

Aan Childhood vanavond de taak om als eerste in de grote zaal te spelen. Dat doen de heren niet bepaald voor een groot publiek, de zaal is nauwelijks voor de helft gevuld, maar dat mag de pret niet drukken. Charismatische frontman Ben Romans-Hopcraft heeft er duidelijk zin in en de band voert zijn luchtige, zomerse rocksongs dan ook met verve uit. Het ontbreekt de band alleen nog een beetje aan écht memorabele songs, het meeste van het songmateriaal dat vanavond voorbij komt zijn we alweer vergeten zodra we de zaal uitgestapt zijn, maar een vermakelijke rockshow neerzetten lukt Childhood al zonder veel moeite.

Het zit Hazel English niet mee vanavond. Er zijn duidelijk een aantal dingen niet helemaal goed gegaan tijdens de soundcheck, dus de normaal heerlijk dromerige liedjes van de zangeres zijn vanavond overgoten in een waas van ruis en een veel te luide bas. Dat is geen goede combinatie. Iets wat de zangeres en haar band ook al snel doorhebben, want tussen ieder nummer leggen ze de show wel eventjes stil om nog wat aan het geluid te sleutelen. Halverwege de show begint dat zijn vruchten af te werpen en wordt het geluid steeds beter, maar het gros van het publiek heeft dan al besloten dat deze show het niet waard is om de hitte in de zaal te ondergaan.

TRAAMS is een band met twee gezichten. Aan de ene kant heeft het krautrocktrio uit Sussex aan aantal frisse, dansbare singles die ergens in het midden liggen tussen Foals en Franz Ferdinand. Die horen we vanavond niet. Nee, vanavond staat hier de TRAAMS van lange, dwingende krautrock-epossen, die met zo veel kracht worden uitgevoerd dat je er uiteindelijk wel aan toe moet geven. Hoewel de band in het begin van de set nog niet helemaal weet te overtuigen, verandert dat direct zodra halverwege A House On Fire voorbij komt: een eindeloos voortdenderend, immer escalerend nummer dat vanavond makkelijk de tien minuten aantikt en opbouwt naar een wervelend crescendo. Als het nummer gedaan is, is Paradiso al compleet in vervoering, maar vervolgens brengt de bijna net zo lange afsluiter de zaal nog wat meer in extase. Overtuigend machtsvertoon.

De programmeurs van London Calling zijn overduidelijk fan van Flyying Colours. Vorig jaar oktober stond de band namelijk ook al op het festival. Toen nog in de kleine zaal, inmiddels is de band gepromoveerd naar de grote zaal, die ook voor het eerst vanavond goed gevuld is. Dat blijkt al snel terecht. De sound van de band verdrinkt enigszins in de geluidsmix, maar het jeugdig enthousiasme en speelplezier waarmee de twee heren en twee dames hun shoegaze vertolkt maakt een hoop goed. Vooral de tomeloze energie waarmee bassiste Gemma O’Connor een tamboerijn te lijf gaat verdient veel lof. Wij zouden er zeker mee kunnen leven als de programmeurs voor een hattrick gaan en de band volgende editie wéér uitnodigt.

Alsof we het nog niet warm genoeg hadden in de bovenzaal is daar Priests. Het is namelijk onmogelijk om stil te blijven staan op de muziek van deze uit Washington D.C. afkomstige punks. Bewapend met een fenomenale ritmesectie en een frontvrouw waar je je ogen niet van af kan houden in de vorm van Katie Alice Greer voert Priests de temperatuur in de bovenzaal op tot een kookpunt. De songs van de sterke debuutplaat Nothing Feels Natural worden allen als een precisiebombardement op het publiek afgevuurd. Van de lo-fi rammelrock van JJ tot het allesverzengende No Big Bang, alles wat Priests vanavond doet is raak, met een steeds groter wordende moshpit tot gevolg. Een intieme, vurige show van een van de beste bands van het moment; dit is London Calling op zijn mooist.

Op het tijdstip waarop we gisteren nog stonden te overdenken wat British Sea Power hier te zoeken had, trapt Pond (openingsfoto) zijn set in de grote zaal af. Ook een meer gevestigde naam, maar eentje die hier wel op zijn plaats is. Ogenschijnlijk een Tame Impala zijproject – leden van die band spelen nu in Pond of hebben dat ooit gedaan, en andersom – maar in bepaalde kringen is Pond bijna net zo geliefd als zijn grotere broer. Een ramvolle zaal is het gevolg, dit is duidelijk de band waar het deze editie voor veel mensen om gaat. De band, die zijn Europese tour aftrapt met deze show, maakt zijn spot als headliner dan ook vrijwel meteen waar.

Onder leiding van knettergekke frontman Nick Albrook schotelt de band Paradiso een uur heerlijke psychedelische rock voor. De songs van het kersverse album The Weather werken ons op plaat enigszins op de zenuwen, maar komen live veel beter uit de verf. Vooral Sweep Me Off My Feet en het titelnummer blijken knallers van jewelste. Het hoogtepunt is echter de wat oudere rocker Giant Tortoise, met een riff die door merg en been gaat. Als Pond ons met de heerlijk uitgesponnen afsluiter Man, It Feels Like Space Again nog een keer in extase brengt, beseffen we dat we hier met een droomheadliner te maken hebben.

De paar fijne bands die nog in het nachtprogramma staan, zoals dance-punkers WHITE, laten we voor wat het is. Twee dagen rondstruinen door Paradiso gaat OOR immers ook niet in de koude kleren zitten. Als we dus om half een de poptempel verlaten blikken we al met al toch terug op een overwegend sterke editie London Calling. Dat komt dan vooral door vanavond, tegen tienen hadden we al net zo veel hoogtepunten beleefd als op de hele vrijdag, maar dat zien we maar door de vingers. Als het festival deze stijgende lijn volgende edities door weet te zetten, kan het nog jaren mee.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 27 mei 2017, Paradiso, Amsterdam