De aankondiging van John Mayer, solo in Ziggo Dome, liet menig muziekliefhebber sidderen – op een goede manier, welteverstaan. Muziekrecensenten moeten daarentegen al zo’n vijftien jaar lang niets van de ‘voorspelbare’ en ‘saaie’ bijna-vijftiger hebben. De ex-scharrel van Taylor Swift heeft tenslotte al een jaar of vijftien geen boeiende plaat meer gemaakt. Sinds Battle Studies (2009) is er weinig memorabels meer uit zijn handen gekomen, en tóch zit de Amsterdamse megazaal twee avonden ramvol.

Fotografie Shali Blok

Met de nadruk op ‘zit’, trouwens, want John vond het een goed idee om deze solo-shows seated te doen. An sich een begrijpelijke keuze, want zo voorkom je dat de Dutch disease om zich heen slaat – en om nou te zeggen dat er voldoende songmateriaal is om dat bij een show van dit kaliber te voorkomen… Dat gezegd hebbende leent deze setting zich er ook uitstekend voor om er An Evening With-karakter aan te geven, een beetje zoals Nick Cave dat een aantal jaar geleden ook deed. Dat hoeft niet per se te betekenen dat Mayer met het publiek in gesprek gaat, maar als ie nou avond na avond grotendeels verzoekjes zou inwilligen: dát zou meerwaarde geven aan een show waar men gemiddeld zo’n honderdvijftig euro per kaartje aan uitgaf.

Bovendien: de Amerikaan speelt tóch iedere avond al een andere setlist. En geef ‘m eens ongelijk, hij staat met deze tour over de hele wereld, iedere keer weer in zijn uppie. Natuurlijk doe je dan waar je zelf lekker zin in hebt. Die invulling brengt echter tal van kansen met zich mee die hij niet grijpt. Eén keertje volgt ie op wat het publiek vraagt: Vultures, dat naar eigen zeggen helemaal niet klinkt op een akoestische gitaar. Dat moet haast wel een grapje zijn, want we kijken hier wel naar een van de beste gitaristen van de afgelopen dertig jaar. Het blijkt (natuurlijk) prima te kunnen, en wat volgt is een fantastische en onorthodoxe uitvoering van wat een van de prijsnummers op zijn doorbraakplaat Continuum (2006) is.

Van dat soort hoogtepuntjes zijn er gelukkig wel meer, precies genoeg om John Mayer op deze avond een voldoende te laten scoren. Maar eerst even het zuur, want poeh, wat zit er een boel gezapig materiaal in een gemiddelde setlist van de beste man. Hij had er best een greatest hits-tour van kunnen maken, met voornamelijk werk van zijn eerste twee platen, maar dat gebeurt niet. In plaats daarvan sukkelen we om de haverklap in slaap door hemeltergend saaie liedjes als In Your Atmosphere – niet gek dat die nog nooit is uitgebracht – en Changing, dat (aan de piano) vlakker dan vlak gespeeld wordt, en waar echt he-le-maal niks in gebeurt, tot het moment waarop Mayer zijn piano maar loopt en er een elektrische gitaar bij pakt. Het wordt op zulke momenten pijnlijk duidelijk dat hij zich toch echt een stuk comfortabeler voelt met het besnaarde instrument dan aan de toetsen.

Met het fantastische Stop This Train, waarvoor Mayer gelukkig weer van de piano is weggestapt, trekt ie de boel snel weer recht. Opvallend: het stukje publieksparticipatie, waarbij de zaallichten aanspringen om de Ziggo aan te sporen mee te zingen, valt akelig in het water. Zulks is namelijk de keerzijde van een seated show: het komt geen moment los, en meezingen zit er dan simpelweg blijkbaar ook niet in. We zijn op dat moment ruim over de helft, en de verhouding tussen fenomenaal gitaarspel en goede liedjes enerzijds en zoetsappige niemendalletjes (die soms ook nog eens onzuiver gezongen worden, zoals You’re Gonna Live In Me Forever) anderzijds, is uiterst fragiel.

Gelukkig is er in deze magere setlist ook nog zat ruimte voor het zoet, om te beginnen bij de virtuositeit die Mayer met zijn gitaar tentoonspreidt. Ja, het is een open deur, maar potverdikkie, wat kan die man gitaarspelen. Het is indrukwekkend hoe hij tijdens het spannende Neon zijn akoestische gitaar omtovert tot een basgitaar, vervolgens weer naadloos overgaat in het laatste couplet, en daarin in één zin zo’n zes keer de snaren herpakt om weer een ander akkoord aan te slaan. De grote schermen laten goed zien wat voor een weergaloze gitarist hij is, en dat is ook precies de reden waarom hij – in combinatie met klassiekers als Your Body Is a Wonderland en de onvermijdelijke (maar prima uitgevoerde) Tom Petty-cover Free Fallin – met een soloshow in deze vorm wegkomt.

Toch loop je de Ziggo Dome uit met een onbevredigd gevoel, niet in de laatste plaats omdat Mayer eerder deze tour setlists speelde die aanzienlijk boeiender waren dan die van vanavond, maar óók omdat hij gevoelsmatig totaal niet eruit haalt wat erin zat. Wat een charmeoffensief had kunnen zijn, ook richting zure muziekrecensenten als bovengetekende, voelt daarom toch een beetje als een heel makkelijke manier om eens even stevig te cashen.

Gezien: 21 maart 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam.

De nieuwe OOR is uit!