‘It’s not a phase mom!’ roept Mark Hoppus ergens halverwege de set in Ziggo Dome. In deze zaal vol oudere millennials, waarvan de meesten zich met meer gewicht in de moshpit werpen dan vroeger, weet iedereen wel beter: de jaren van poppunk, Dickies-broeken en puberale rebellie waren weldegelijk een fase. Maar deze zondag met Blink-182, voor het eerst in jaren weer eens in de klassieke formatie te zien, is natuurlijk bij uitstek het moment om dat gegeven even te negeren. What’s my age again?
Fotografie Marc Prodanovic
Lang niet iedereen is naar Ziggo Dome gekomen uit jeugdsentiment, blijkt uit de clubjes alternatieve kids. Blink-182 is geen Green Day, dat nog legio tieners met zwart omlijnde ogen trekt, maar ook weer geen The Offspring, dat eerder dit jaar in een AFAS Live vol overjarige skaterboys speelde. ‘Blink’ heeft Travis Barker natuurlijk, de alomgerespecteerde drummer die op zijn 47ste nog de TikTok-feeds domineert, die zelden een shirt draagt maar toch wordt opgevoerd als het blitse uithangbord is van Tommy Hilfiger. De eeuwige punkrockjeugd op een drumkruk.
Die zaligverklaring van Barker begint al vóór de show, wanneer zijn drumstel uit het plafond naar beneden zakt (gejuich) en het doek van de bekkens wordt getrokken. Het heeft iets op ceremonieels: aanschouw het instrument van een drumgod. En wat een contrast is het met de Instagram Live-beelden die ondertussen via het account van Mark Hoppus de zaal bereiken. Hij filmt backstage hoe hij zijn tanden poetst, blijkbaar zijn laatste ritueel voordat hij het podium betreedt, en natúúrlijk wordt die tandenborstel ook even deep throat genomen. Wordt het zo’n avond, ja?
Yep. Maar niet voordat Anthem Part Two de zaal in wordt geblazen met knetterend vuurwerk boven de hoofden en een eerste klets bier in de nek. Wat een opener! Meteen dat holle basgeluid van Hoppus, die ferme meppen van Barker en het snerpende riffwerk van Tom DeLonge, die de meerwaarde van zijn terugkeer gelijk onderstreept als leadzanger van deze track. Schouders klappen tegen elkaar op in de zaal, terwijl de band doorpakt met Rock Show en Family Reunion. Allemaal uit volle borst: ‘Shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker / Tits, fart, turd and twat!’.
Veel woorden maken Hoppus en DeLonge niet vuil aan hun hereniging, ook al is het best een momentje, deze eerste Nederlandse show van het ‘echte’ Blink-182 sinds 2010. Liever bestoken ze elkaar met ‘je moeder’-grappen (‘If there is one thing that Tom’s mom loves, it’s a canal without the C’) en herinneringen aan Amsterdam (‘I visited the red light district but didn’t feel the lady’s saw my personality’). Terwijl de flauwe grappen maar blijven komen, voel je na een tijdje de jeugdpuisten op je voorhoofd groeien en je haperende Discman in je achterzak knellen.
Gniffelen doen we niet vaak in de zaal, wel moshen en met open mond naar het podium kijken. Want wat gebeurt er véél. Tijdens het blokje Enema Of The State (1999) zweeft een ambulance met de welbekende porno-verpleegster over het podium, vanachter de videomuren wordt een konijn opgeblazen, er zijn lazers, confetti-regens, papiersluiers, metershoge vlammen en – daar gaat ie – het opstijgende drumpodium, waarop we Travis Barker in zijn meest karakteristieke pose zien: drumstokken gekruist in nek, ellebogen naast het hoofd en dan… ram!
Slecht één keer schakelt de band echt terug, als Mark Hoppus zijn toon verandert en over de afgelopen jaren begint. Over de kankerdiagnose die hij twee jaar geleden kreeg, over de daaropvolgende behandeling en de moeizame weg terug. Het is een vreemd moment, deze plotselinge ernst tussen alle meligheid. Even een stukje menselijkheid te midden van het Amerikaanse showgeweld, van muzikanten die hier dienstbaar het jeugdsentiment opdienen en hun rol als jolige pretpunker spelen, maar ook gewoon volwassen individuen zijn met hun eigen bewogen levenswandel.
Het is niet toevallig dat Blink-182 juist nu weer samenkomt, lijkt Hoppus te zeggen. Deze band werd geboren uit drama: drie jongens uit gebroken gezinnen opzoek naar een uitlaatklep, naar een manier om hun kinderjaren over te doen. Tijdens Adam’s Song wordt het geillustreerd op de schermen, met ruziënde ouders en een punkrock kid op zijn kamertje. Op die kamer zitten de drie rockmillionaires allang niet meer, maar telkens als het leven zich tegen hen keert (zie ook de vliegtuigcrash van Barker) hervindt deze band zich en blijkt niets heilzamer dan een potje punkrocken.
Ook al moet dat soms uit de tenen komen. Zeker Tom DeLonge lijkt zich soms echt door de teksten heen te bijten. Tijdens I Miss You stoot hij meer keelklanken uit dan woorden. Maar als je dan lichamelijk heen en weer wordt geslingerd tijdens de afsluitende reeks What’s My Age Again?, First Date, All The Small Things en Dammit, ben je ook gewoon bereid alles te pikken. En geloof je graag dat er drie mensen in deze zaal staan voor wie dit werkelijk not just a phase is. ‘I never wanna act my age’, zongen ze in 1999. ‘Nooit’ is een lange tijd, maar ze houden goed stand.
Gezien: 8 oktober 2023 in Ziggo Dome, Amsterdam
Ons nieuwe boek!
Bestel ‘m hier.
