And the winner is… Little Simz! Met Sometimes I Might Be Introvert maakte ze volgens de verzamelde Nederlandse muziekcritici het beste album van 2021. De Britse rapper laat daarmee Hey What van Low en Afrique Victime van Mdou Moctar achter zich. Bekijk hieronder de top 20.
De Eindlijst is traditiegetrouw samengesteld door 60 Nederlandse muziekjournalisten, radio-dj’s en prominenten in de muziekwereld, die allen hun top 10 albums van het jaar hebben aangeleverd voor de speciale kersteditie van OOR.
20.
Luwten – Draft
Net als Eefje de Visser maakt Tessa ‘Luwten’ Douwstra dromerige, melodieuze en licht naar dance neigende electropop, maar dan anders (en Engelstalig). Haar warme, wat hese zang is vaak het centrale punt in de twinkelende, gedetailleerde liedjes op dit tweede Luwten-album. De heldere productie doet de rest.
19.
Silk Sonic – An Evening With Silk Sonic
Acht songs staan er maar op dit debuut van het monsterverbond tussen Bruno Mars en Anderson .Paak, maar wát een album is het geworden. De twee verschaffen hun soul en funk een virtuoze vocale en instrumentale gelaagdheid, maar behouden de essentie: ijzersterke songs met dito melodieën. Soulplaat van het jaar.
18.
Cassandra Jenkins – An Overview On Phenomenal Nature
‘Een plaat voor muziekliefhebbers die zichzelf graag een níet bij Gall & Gall verkrijgbare whisky inschenken en vervolgens eens goed gaan zitten voor een peperdure persing van Miles Davis’ Kind Of Blue. Gladjes, sophisticated, maar binnen die tak van muziek een erg fijne plaat’, schreef onze recensent. Amen.
17.
The Bug – Fire
Bij producer Kevin ‘The Bug’ Martin weet je wat je krijgt: een gemuteerde mix van dub en dancehall, echoënd in zijn eigen benauwde ruimte en van opruiende slogans voorzien door een keur aan mc’s. Woest, diep en brutaal. Zo ook op Fire, dat mag dienen als ‘een reflectie van de chaos in de wereld van vandaag’.
16.
Gojira – Fortitude
Wie ‘Franse metal’ zegt, zegt Gojira. En dat steeds harder, want het kwartet wordt beter én populairder. Inmiddels zitten ze op niveautje ‘festivalheadliner’. Het inventieve maar toegankelijke Fortitude ademt die status, maar aan snel scoren doet Gojira niet, want ze leggen de lat nog altijd eigenwijs hoog.
15.
PinkPantheress – To Hell With It
Het moest er eens van komen: een via TikTok gelanceerde zangeres – echte naam onbekend – in onze eindlijst. To Hell With It staat vol ultrakorte, speelse en frivole liedjes op het snijpunt van bedroom pop, UK garage en drum ‘n’ bass. Liedjes die één ding gemeen hebben: ze zijn even catchy als simpel.
14.
Tyler, The Creator – Call Me If You Get Lost
Van obscene jongeling (Goblin) via treurende romanticus (Igor) naar intelligente, poëtische artiest. Tyler is opgegroeid. Hij is nog steeds zoekende, maar weet precies wat hij wel en niet wil, zo verraadt zijn zelfverzekerde, ontspannen manier van rappen. Waarbij hij toch altijd superieur in control blijft.
13.
Big Red Machine – How Long Do You Think It’s Gonna Last?
Het debuut van dit samenwerkingsproject van Justin Vernon (Bon Iver) en Aaron Dessner (The National) behoorde tot de beste en boeiendste albums van 2018 en deze ideeënrijke opvolger – wederom gemaakt met tal van gastvocalisten (onder wie Taylor Swift en Fleet Foxes’ Robin Pecknold) – doet er niet voor onder.
12.
Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra – Promises
Het klinkt als een droomdate: de jonge Britse danceproducer Sam ‘Floating Points’ Shepherd mocht zomaar samenwerken met zijn held, saxofonist Pharoah Sanders (81), en kreeg er nog een symfonieorkest bij ook. Het resultaat? Jazz not jazz, één lange exercitie in negen hoofdstukken, meditatief maar spannend.
11.
Arooj Aftab – Vulture Prince
Waar plaatsen we de muziek van de Pakistaans-Amerikaanse zangeres/componiste Arooj Aftab? Laten we niet uit bochten als global, minimal, trance of new age schieten, nee, laten we termen als magisch en mysterieus gebruiken. Want dát is Vulture Prince, een luistertrip die landsgrenzen én genres overstijgt.
10.
Dry Cleaning – New Long Leg
Postpunkbands met een praatzingende vocalist – hebben we hier een trend? Bijna, want Dry Cleaning gooit het over een andere boeg. Met dank aan de enigmatische Florence Shaw en haar gortdroge observerende vermogen. En de muziek? Die gaat zijn eigen gang, ergens tussen wrevelige postpunk en jangly indiepop.
9.
The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore
De muzikale formule van The War On Drugs mag inmiddels bekend heten: grootse, dynamische songs vol universele teksten over liefde en innerlijke groei, nooit ver uit de buurt van Bruce Springsteen en Dire Straits. En toch, hun vijfde album is weer nét even te goed en te spannend voor welk gemopper dan ook.
8.
The Weather Station – Ignorance
Geen nieuwkomer, deze Tamara Lindeman, maar Ignorance is tot dusver wel de beste plaat van de Canadese zangeres. Jazzy pop is hier de basis. Daarnaast is er veel gevoel voor melodie, zit in elk liedje een mooie spanningsboog en is, door de emotionele lading, het latere werk van Joni Mitchell nooit ver weg.
7.
Wolf Alice – Blue Weekend
Al jaren succesvol, deze Britse rockband rond zangeres Ellie Rowsell, maar de albums waren altijd wisselvallig. Tot nu. Op Blue Weekend is hun grootse sound – galmende refreinen, meeslepende riffs – nog intact, maar zijn de songs toegankelijker dan ooit. Waarbij Rowsell met veel flair de hoofdrol pakt.
6.
Arlo Parks – Collapsed In Sunbeams
‘Poet/singer’ noemt ze zich nadrukkelijk, de jonge Londense zangeres die na een handvol ijzersterke singles al op alle beloftelijstjes voor 2020 stond en dit jaar haar debuutalbum uitbracht. Arlo Parks legt daarop een veelzijdigheid en originaliteit aan de dag die regelmatig aan Frank Ocean doet denken.
5.
The Notwist – Vertigo Days
Bijna twintig jaar na hun klassieker Neon Golden komen de Duitse broers Markus en Micha Acher met een plaat die daar kwalitatief mee kan wedijveren. Hun bekende melancholieke mix van indiepop en elektronica krijgt hier input uit vele onverwachte muzikale hoeken: van Dada tot dub en van triphop tot noise.
4.
Billie Eilish – Happier Than Ever
De grootste jonge popster van het moment kijkt op haar tweede album al meteen terug op haar bliksemcarrière. Nuchter beziet ze met name de negatieve oogst (de pottenkijkers, het commentaar), maar de grootste winst zit ‘m toch in de muziek: haar sound is genuanceerder en subtieler, het muzikale palet breder.
3.
Mdou Moctar – Afrique Victime
Hot as hell was de uit Niger afkomstige zanger/gitarist Mdou Moctar dit jaar, net als de Afrikaanse woestijn waar zijn muziek geboren is. Op Afrique Victime blaast Moctar met zinsbegoochelende, hyper-enerverende en psychedelische desert rock zijn toehoorders van de sokken, terwijl hij zingt over liefde, vrouwendiscriminatie en koloniale uitbuiting. Zijn gitaarspel zit intussen op Jimi Hendrix-niveau.
2.
Low – Hey What
Hey What komt al net zo genadeloos binnen als voorganger Double Negative, die in 2018 eveneens op 2 in onze eindlijst belandde. Op die plaat werd de signature sound van het Amerikaanse Low – bloedstollende slowmotionpop vol superieure samenzang – voor ’t eerst ‘gesaboteerd’ door elektrostatische interventies, opgeknipte zang en diep in het rood gejaagde drones. Op het fenomenale Hey What doen ze ’t weer. Maar dan nóg beter.
1.
Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
De maker van de plaat van het jaar: Simbiatu Abisola Abiola Ajikawo! Gelukkig koos de 27-jarige Brits-Nigeriaanse voor de wat handzamere stage name Little Simz. Dat ze een groot hiphoptalent is, had ze in 2019 al bewezen met het genadeloze album Grey Area (dat zelfs vergeleken werd met standaardwerken als Illmatic van Nas en het debuut van The Wu-Tang Clan), maar de omvangrijke, veelzijdige en superambitieuze opvolger Sometimes I Might Be Introvert toont aan dat ze nog veel meer kan: electropop, jazz, grime, soul, dancehall, Afropop, you name it. Monumentaal album.
Bestel de kerst-OOR!
Het is weer zover: lijstjes, lijstjes, lijstjes! Uiteraard pakt OOR vanwege de feestdagen weer uit: Little Simz en Low reageren op de lijst, podcastduo Yous & Yay legt ‘m onder de loep, Bart Chabot en Anton Corbijn ontmoeten Barry Hay, we spreken Froukje, Warren Ellis, Rico, Bill Callahan & Bonnie ‘Prince’ Billy en Jon Hopkins, we eren de overledenen met Anton Corbijn en nog veel meer. Bestel ‘m hier.
