Anders dan de bandnaam doet vermoeden, heeft Shame zich nooit verlegen aan de buitenwereld gepresenteerd. Natuurlijk, achter de branie en schreeuwzang van debuutplaat Songs Of Praise ging misschien meer onzekerheid schuil dan de jochies wilden toegeven, maar ook kleine jongens worden groot. Donderdag in Melkweg speelt de band routineus de postpunkkrakers van het debuut, maar neemt ook de tijd voor het nieuwe, meer gelaagde werk – waarbij de ingetogen en kwetsbare momenten behoren tot de hoogtepunten van een steeds completere rockshow.

Fotografie Mick de Jong

Sinds het stormachtige debuutjaar 2018 maakt de band furore met zijn energieke rondes langs de Britse, Europese en Amerikaanse podia, onder bezielende begeleiding van half-frontman half-volksmenner Charlie Steen. Als rouwdouwende aanvoerders van de post-Brexit opleving aan postpunkbands heeft de band een uitstekende livereputatie opgebouwd – goed voor een herhaalde boeking op Lowlands en een plek in het voorprogramma van Pearl Jam in de Ziggo Dome vorige zomer. Een concert van Shame staat inmiddels garant voor een intense liveshow met koprollende bassist, van het podium duikende frontman en snoeiharde refreinen om luidkeels mee te zingen.

De band sluit vanavond een zes weken lange Brits-Europese tournee af ter gelegenheid van het goed ontvangen derde album Food For Worms. Het waren zes lange weken, als we mogen afgaan op de pluizige bos krullen van de hierom niet minder charismatische Steen. Met zijn blauwe spijkerhemd heeft hij wel iets weg van een jonge Bob Ross, maar schijn bedriegt: vanavond worden er geen ongelukjes gevierd, ook geen gelukkige. Vanaf albumopener Fingers Of Steel en het nieuwe, stevige Alibis geeft Steen namelijk startschot aan een puntgave rockshow langs de hoogtepunten van het groeiende oeuvre van de band.

De zaal wordt verder opgewarmd met wat bekender werk als na een klein half uur (het blauwe spijkeroverhemd gaat uit, de vraag: ‘Are you ready to rock?’ klinkt) prototype punksong Six-Pack als een intercity op ramkoers – eh, ik bedoel – als een uit woede weggesmeten aansteker – of, nou ja – op hoge snelheid de zaal in vliegt, met frontman erachteraan. De kolkende mensenmassa heeft dan haar kookpunt bereikt en menig particulier publieksurfer weet de weg naar boven te vinden. Het energieniveau wordt vanaf hier vakkundig hooggehouden (welkom bij de ‘Shame global gym experience’) terwijl mosh- en circlepits elkaar gecoördineerd afwisselen.

Na dit vlammende middenstuk neemt de band iets gas terug met een blokje langzamer brandend materiaal van het nieuwe album, dat niet minder heet wordt opgediend. Het donkere Fall Of Paul, ballad Adderall en het semi-akoestische Orchid worden sterk over het voetlicht gebracht, waarbij we Steen voor het eerst echt horen zingen, weliswaar beperkt tot de coupletten. Hier bewijst de band over meer kwaliteiten te bezitten dan op de eerste albums te horen was. In tegenstelling tot voorgaande optredens waarbij de Britten het zichzelf moeilijk maakten door veel onuitgebracht werk te spelen, kunnen ze ook op dit rustpunt in de show rekenen op een enthousiaste respons van het publiek. En de groei beperkt zich vanavond niet tot de muziek.

Een opvallend professionele lichtshow ondersteunt en volgt de muziek nauwgezet: tijdens het onheilspellende intro van The Lick baadt het podium in een toepasselijk bloedrood licht, het stuiterende Six-Pack kan rekenen op dito regenboogkleurige lichtbundels en bij het dreinende refrein van Born In Luton tuurt het publiek in een al even tergend tegenlicht. Het laat zien dat de band niet rust op zijn lauweren en gaandeweg zijn carrière investeert in de live-ervaring, zonder in te boeten aan tomeloze energie die de band nog altijd onderscheidt van zijn collega’s.

Afsluitend deel van de setlist bestaat uit een een-tweetje tussen het onvermijdelijke One Rizla en onvolprezen parel Snow Day, waarna men omwille van de chronologie zou hopen op een afsluiter uit het derde hoofdstuk: het verbroederende All The People vormt wat ondergetekende betreft een zeer geschikte kandidaat. In plaats daarvan speelt de band op zeker met Angie, waarna een grote grijns verschijnt op de boeventronie van Steen als hij samen met zijn handlangers het podium verlaat. Nog voordat het publiek tevreden huiswaarts kan keren, komt de band vlot terug om met Gold Hole de Melkweg op een toetje onversneden postpunk te trakteren en de zaal voor een laatste maal op haar grondvesten te laten schudden. Hoewel het publiek voor dit spektakel zal blijven terugkomen, laat Shame vanavond zien dat de recente stap in hun carrière ze geen windeieren heeft gelegd en hen verzekert van minstens nóg vijf vruchtbare jaren.

Gezien: 6 april 2023 in Melkweg, Amsterdam