Van alle bands uit de kolkende Britse postpunkscene heeft Shame één van de beste livereputaties. Sinds de eerste passages op London Calling en Lowlands, een jaar of vijf geleden, snelden de verhalen over de shirtloze frontman, rondvliegend bier en wervelende circle pits de band vooruit. Na twee grotendeels concertloze jaren was het dan ook hoog tijd voor een weerzien met Charlie Steen en consorten. Dat gold woensdagavond voor een gretig Paradiso, maar zeker ook voor de band zelf, die duidelijk stond te popelen om weer het podium op te gaan. De wisselwerking tussen band en publiek zorgde voor een zweterige, memorabele avond, waar beiden kanten van de zaal hun knaldrang zonder moeite kwijt konden.

Fotografie Joyce van Doorn

Het is te merken dat de heren wat volwassener zijn geworden in de tijd dat we ze hebben moeten missen, want de lichten gaan om stipt half negen uit. Een beetje rockband is altijd te laat, zou je zeggen, maar verder is er gelukkig niets uncool aan de entree van Shame. Wanneer de band op de tonen van By The Way van Red Hot Chili Peppers opkomt, lijkt het misschien nog alsof we rustig van start gaan, maar wanneer dat nummer losbarst en frontman Steen als een bezetene het podium oprent, is de toon gezet. De band zet direct het stevige nieuwe nummer One Cool Jazz in, waarbij het niet lang duurt voordat het publiek uit de handen van Steen eet.

Nu nog gekleed in een trainingspak, dat snel plaats zal maken voor een T-shirt dat ook niet de hele show zal overleven, grijpt de frontman gretig de handen van de voorste rijen. Een paar nummers later zal hij over hun handen heenlopen, wat de uitbundige sfeer (zeker in de voorste rijen) alleen maar verder aanwakkert. Klinkt als business as usual voor Shame dus, terwijl de band het zijn publiek niet per se makkelijk maakt. Niet alleen zijn de nummers van de vorig jaar verschenen (en dus nog maar sporadisch live vertolkte) tweede plaat Drunk Tank Pink wat minder direct en elastischer qua stijl dan die van het debuutalbum, er liggen inmiddels ook een boel nieuwe nummers klaar, waarvan we er vanavond acht horen.

Dat er ondanks deze setlist vol onbekend materiaal vaker wel dan niet een kolkende moshpit vooraan te detecteren is, is vooral te danken aan de tomeloze energie die de band uitstraalt. Als Steen een keer stilstaat, is het om een pose aan te nemen die het publiek verder ophitst. Verder stuitert hij als een gek over het podium en spelen ook de andere bandleden alsof hun leven er vanaf hangt. Dat de nieuwe nummers bijna allemaal klinken als Shame-klassiekers in de dop helpt natuurlijk ook, vooral het eerdergenoemde openingsnummer van de set en het stuwende Fingers of Steel klinken op het eerste gehoor als een schot in de roos.

Waarbij gezegd moet worden dat de echte hoogtepunten vanavond natuurlijk bereikt worden met de nummers die wel bekend zijn. Het uitbundige één-tweetje Alphabet en 6/1 van de tweede plaat hakt er goed in, evenals het uiterste meeschreeuwbare Born In Luton. Het refrein van laatstgenoemde (‘I’ve been waiting outside / for all of my life’) komt na een periode vol lockdowns en gesloten zalen ook net wat harder binnen dan onder andere omstandigheden. Van de eerste plaat brengt vooral Tasteless de energie tot een kookpunt, al mag One Rizla inmiddels ook al een bescheiden Britse liveklassieker genoemd worden.

Na een ruim uur door de setlist razen, neemt de band in het slotstuk juist iets gas terug. Met onder andere het gestaag opbouwende Angie, het in sommige passages naar Slint neigende Snow Day en als ultieme troef de afsluiter Station Wagon, tevens de afsluiter van Drunk Tank Pink en misschien wel het meest imposante nummer uit het nog jonge Shame-oeuvre. In een kleine acht minuten gaat Steen van kalme spoken word-observaties naar manisch geschreeuw, terwijl de band de zaal nog net niet murw beukt. Onder een luid applaus verlaat Shame het podium, om niet meer terug te komen. Een eventuele toegift zou dit slotsalvo toch niet overtreffen. En de knaldrang van Paradiso is na anderhalf uur zeker gestild. Nu maar hopen dat een volgend weerzien met Shame niet opnieuw twee jaar op zich laat wachten.

Gezien: woensdag 30 maart in Paradiso, Amsterdam