Tegenover het podium van Ziggo Dome werpt een reusachtige pop een fikse schaduw over het publiek. Dat gigantische decorstuk blijkt woensdagavond al snel een terugkerend metafoor. Zeker wanneer er laserstralen uit de pop schieten en het tafereel doet denken aan de horror-/sci-fi klassieker The Day The Earth Stood Still uit 1951, waarin de plotselinge verdwijning van een krachtige en onvervangbare figuur de wereld in beroering brengt. Een parallel met The Prodigy is snel gemaakt.
Fotografie Anieck van Maaren
Zoals de mensheid in de film geconfronteerd wordt met een diepgaand moment van zelfreflectie en verandering na de verdwijning van de humanoïde alien Klaatu, werd de wereld van The Prodigy in 2019 opgeschud door het verlies van hun iconische blikvanger Keith Flint. Het kostte de achterblijvende bandleden Liam Howlett en Maxim vier jaar om dit verlies te verwerken. Iets met grote schoenen om te vullen.
De herkenbare danser/vocalist maakte sinds 1990 deel uit van het gezelschap dat pionierde in de elektronische muziekscene. Met de vocale rol die hij vanaf The Fat Of The Land (1997) definitief kreeg, drukte Flint zijn stempel op The Prodigy. Daarnaast waren het vooral zijn opvallende verschijning in videoclips, punk-attitude én energieke liveperformances waarmee hij meermaals het échte wonderkind achter de knoppen overschaduwde.
Het was dan ook nooit een kwestie van vervangen, aldus Maxim in een recent interview met de Daily Express. Want hoewel de MC in het verleden vocaal regelmatig tweede viool mocht spelen tijdens performances, is hij eind 2023 getransformeerd tot volwaardig frontman. En hij dopt zijn boontjes wel. Het inmiddels 56-jarige podiumdier kan teren op een dijk van een nalatenschap en krijst, springt, beweegt en danst voor twee.
Eenieder die The Prodigy eerder live zag weet dat de twee uitbundige performers juist gezamenlijk regelmatig konden verzanden in een kakofonie aan geschreeuw en gegil. Waar dat in het verleden niet altijd bevorderlijk was voor de concertervaring, is de bescheiden halvering van dat vocale geweld overigens meer dan welkom.
Mag die andere stuiterbal vanavond dan niet gemist worden? Integendeel. Het hoogtepunt in de krap anderhalf uur durende setlist is namelijk een pracht van een ode, waarin eerder beschreven reuzecycloop met gifgroene laserlichten het silhouet van Keith Flint projecteert boven het podium. Zijn lijflied Firestarter klinkt instrumentaal en het mierenleger in Ziggo Dome laat zich nog eenmaal hypnotiseren door de dansmoves van Flinty.
Maar dan. Los van de imponerende lasershow – waar menig ruimterobot een puntje aan zou zuigen – de setlist vol hits en de over gemotiveerde sessiemuzikanten (gitaar en drums), ontbreekt er toch iets ongrijpbaars. En dat terwijl het publiek op haar wenken wordt bediend met een spervuur aan alles vernietigende hits.
Hits uit een collectie die al meer dan dertig jaar wordt aangevuld. Vanavond zijn de albums Music For The Jilted Generation en The Fat Of The land leidraad. Er is ruimte voor prematuur werk als Everybody In The Place en dit wordt naadloos afgewisseld met werk van ná de eeuwwisseling, dus aan variatie geen gebrek. Toch stonden er stiekem nog wel wat meer albumtracks zoals Climbatize en Diesel Power op het verlanglijstje, maar evengoed tof om deze twee in ieder geval eens live te horen.
Helaas worden sommige nummers gevoelsmatig een beetje afgeraffeld. Dat levert bijvoorbeeld een krap drie minuten durende versie van het controversiële Smack My Bitch Up op, dat op de plaat toch echt bijna zes minuten aantikt. Van een aangepaste tekst is vandaag geen sprake, hoewel de berichtgevingen in de media onlangs anders deden vermoeden. Zo zou The Prodigy haar rebellerende imago voor de gelegenheid hebben ingeruild voor een algemeen acceptabele variant op het lied. Niets van waar dus. Gelukkig maar.
Ook wordt uitsmijter en rave/reggae-anthem Out Of Space tot een fragment van een halve minuut gedegradeerd en de groep uit Essex laat het publiek dan ook enigszins verrast en verbouwereerd achter. Met krap anderhalf uur op de klok en het credo honey, I shrunk the hits had men misschien toch iets meer verwacht.
Gelukkig maakt kermiskraker No Good (Start The Dance) veel goed en waant Amsterdam zich met de ogen dicht effe lekker in de botsauto’s. Ook een wat langere versie van Voodoo People kan zichtbaar rekenen op waardering. Howlett transformeert de oorspronkelijke versie uit de jaren negentig vakkundig in de meer recente Pendulum-mix en dat valt goed op de vloer.
Er wordt gedanst. Misschien niet alsof de wereld elk moment kan vergaan, maar allez. Morgenvroeg moet immers het gros van de veertigplussers gewoon weer aan het werk. Desalniettemin breekt zo’n woensdagavond-rave lekker de week.
Gezien: 29 november in Ziggo Dome, Amsterdam
Ons nieuwe boek!
Het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit inmiddels 52 jaar popkritiek in OOR. Bestel ‘m hier.
