We hebben begrip voor de dreadhead. Paradiso is tjokvol, het is er snikheet en elk woord verdwijnt in een hoosbui van galm. Dat kan teveel worden. Vooral als je moe bent, vooral als je stoned bent. In de spotlights staan de jonge koningen van het neo-psychedelische landschap: Tame Impala. Met Lonerism heeft de Australische band het debuut Innerspeaker dit jaar overtroffen en dat weerklinkt op het podium. De bandformatie is een beetje aangepast. Drummer Jay Watson speelt tegenwoordig toetsen. Hij heeft plaats moeten maken voor een jongen die ritmisch beter meekan in het psychedelische geweld. Bassist Nick Allbrook legt met zijn karakteristieke Höfner Beatle-basgeluid een diepe basis en Parker stampt op alles wat hij aan zijn meterslange effectenbord genageld heeft. Het vijftal opereert in opperste concentratie. Psychedelische trips bouwen is geen vrijblijvend stonerfeest voor Tame Impala, het is een ambacht.

De groovy psych-rock van Innerspeaker wordt afgewisseld met de mid-tempo pop hooks van Lonerism. Die kleurschikking geeft de set meer dynamiek en diepgang. Feels Like We Only Go Backwards benevelt de zaal, Desire Be, Desire Go prikkelt de nekspieren en Elephant wordt met gejuich ontvangen. Net voor het laatste akkoord van deze jonge culthit start de band een eigenaardige freejazz. Ringo Star drum rolls en losse noten. Parker zakt door zijn knieën, zijn gezicht verdwijnt achter een rafelig gordijn van haar. Zorgvuldig geplande wanorde van een man die tot dat moment de regie hield. Tijdens de rest van de avond staart Parker met glazige ogen naar zijn microfoonstandaard. Soms heft hij zijn handen. Dan wiebelt hij zijn vuistjes boven het hoofd als een pasgeborene die zo zijn nieuwe wereld verkent. Poezelige rockheld.

Paradiso past Parker als een oude schoen. Tame Impala is het beste wat de moderne indiekid zich kan wensen. Knappe liedjes verpakt in een hedendaags geluid. Dromerig, introvert en vrij. De ultieme soundtrack voor de grenzeloze generatie. Dat alles onder het dak van een popzaal die tot nu toe elke generatie met succes gehuisvest heeft. Bovendien is het een popzaal met een natuurlijke reverb. Het geluid uit de versterkers spookt door de kerk. Reverb gitaren in een kleine galmbak. Als je daar als toehoorder met gesloten ogen bijstaat, wil je alleen nog maar meer reverb. Galm, galm en nog meer galm. Tot dat er alleen nog maar galm zal zijn. En in de verte hoor je Parker zachtjes fluisteren: ‘Gotta be above it… Gotta be above it… Gotta be above it… Gotta be above it…’

Door Thomas Snoeijs / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 29 oktober 2012, Paradiso, Amsterdam