Maar het zijn wél liedjes, van drie minuten nog wel, met zowaar herkenbare melodielijnen, prettig in het gehoor liggende flarden Britpop en gevoelige passages (zoek de dwarsfluit!) die nu eens niet ontsierd worden door een te grote dosis gekte. Natuurlijk, de noisy stukjes gitaar, het vreemde dansritme, het gejaagde punknummertje, die nog altijd niet verbannen melodica en die compleet geflipte gitaarsolo (nu aan het eind van de voor de rest opvallend vermakelijke 34 minuten), ze zijn er nog allemaal. Clinic blijft dus lekker eigenwijs, al schuilt er blijkbaar ook een (weliswaar iets minder getalenteerd) stukje Blur in de heren. Da’s wel zo prettig. WILLEM JONGENEELEN