Deze plaat is namelijk precies wat je van Nederlands grootste rockchick wil horen. Lekkere, toegankelijke rockliedjes met een scherpe rand en een flinke scheut soul. En die soul is deze keer niet louter afkomstig van Anouks stem, maar zit ‘m bijvoorbeeld ook in de uitbundige blazers die overal opduiken. Stilistisch uniek of tekstueel interessant is Anouk eigenlijk nooit echt geweest. Ze moet het hebben van rauwe emotie, ze moet het eruit kleppen, en op Fake It Till We Die laat ze zich in dat opzicht weer heerlijk gaan. Met haar team leert en leent ze daarnaast van de besten. Zo bouwt hoogtepunt Waste Your Water geleidelijk op naar een euforische, instrumentale climax die doet denken aan het beste werk van Snarky Puppy. En in single Burn balt de zangeres al haar boosheid jegens slechte minnaars samen in één krachtige song, zoals eigenlijk alleen boze zwarte vrouwen dat kunnen. ‘Burn motherfucker, burn in hell’, begint ze cold as ice, om later natuurlijk alsnog te breken. ‘Do you really wanna do this?’In tegenstelling tot Queen For A Day delen de liedjes hier overigens wél eenzelfde stijl en sfeer, waardoor Fake It Till We Die mooi als één geheel wegluistert. En in prachtnummers als het licht jazzy Take It Slow levert Anouk ook nog eens een vocale prestatie waarvan niemand meer dacht dat ze die nog in zich had. Kortom, een prachtplaat én glorieus vormherstel van de stoerste zangeres van Nederland.