Toch zijn het de (folk)songs waarin Blaudzun zich karig laat bijstaan op banjo, ukelele, toetsen of strijkers (Monday, Heavy Flowers) die het meeste indruk maken. In het sober openende, maar majestueus opgebouwde vlaggenschip We Both Know leidt dat uiteindelijk tot een prachtige climax met een voltallig meefluitende band. Schepen vergaan nog wel eens bij de graag rond water vertoevende Blaudzun, zijn melodieën worden er – getuige het in twee versies aanwezige Elephants – niet minder zwierig van. Altijd al speelde dood en verderf een grote rol in zijn songs, nu handelen ze over aftakeling, verval, afscheid nemen en toch ook de drang om opnieuw te beginnen. Dat Blaudzun door zowel de instrumentenkeuze als zijn karakteristieke stemgeluid nog wel even met David Eugene Edwards (16 Horsepower) zal worden vergeleken, dat moet dan maar. Bloedstollend mooi blijft dit doorbraakalbum wel. WILLEM JONGENEELEN