‘Are we too old to die young?’ vraagt Blaudzun aka Johannes Sigmond (47) zich af op zijn achtste reguliere album Lonely City Exit Wounds. Op die vraag past een met kracht uitgesproken ‘ja’. En de aansporing ‘blijf nog flink wat tijd in leven’. Want dan kan Blaudzun een vervolg geven aan een van de boeiendste bandcarrières in de Nederlandse popmuziek van de afgelopen vijftien jaar.

Blaudzun begon in 2008 op albumgebied als een melancholieke singer-songwriter en is met zijn kopstem als unique selling point, kwalitatief hoogstaande songs en adequate muziekmaten uitgegroeid tot een band die op Lonely City Exit Wounds, met dank aan sloganbedenker Nick Lowe, ‘pure pop for now people’ maakt. De plaat heeft een gevarieerd aanbod, maar elke song heeft een hoog popgehalte, zonder dat Blaudzun het materiaal te commercieel laat klinken. Evenals op het nu overtroffen _UP_, het laatste deel van de Jupiter-trilogie, zijn er overeenkomsten met Coldplay. Closer neigt door de strijkers naar Electric Light Orchestra en als Kylie Minogue ooit nog eens nood heeft aan vers liverepertoire, dan kan ze goede sier maken met End Times Kissing In The Daytimer. Rauwe gitaarscheuten (Jettison), baritonsax-noise (DontFuckItUp) en blaasinstrumenten en een lapsteelgitaar (Save Me) dragen op een verfijnde manier bij aan het kleurrijke totaalplaatje van een album met liedjes die volgens Blaudzun zelf in de kern angstaanjagend zijn. Hier dient zich een saillant verschil aan tussen boodschapper en ontvanger, want deze nieuwe popliedjes jagen je, vanwege de nogal abstracte teksten en het poppy karakter van de muziek, bepaald niet de stuipen op het lijf. Sterker nog, Lonely City Exit Wounds is een plaat die zich met open armen laat ontvangen.

Neem nu een halfjaar- (€34) of jaarabonnement (€66,95) op OOR en ontvang gratis lp’s, zoals ‘Lonely City Exit Wounds’ van Blaudzun. Kijk hier voor het aanbod.