Op Jukebox is dat laatste niet anders, alleen is Marshall inmiddels een gevestigde naam, die met ronduit fantastische muzikanten kan en mag werken. Met The Dirty Delta Blues en producer Stuart Sikes (waarmee ze ook haar succesvolle vorige cd The Greatest maakte) nam ze in de loop van 2007 in New York, Miami en Dallas een twaalftal prachtsongs op. Op haar typische eigen(wijze) manier, maar duidelijk minder naakt en breekbaar dan de vorige keer. Onverwacht blijven sommige interpretaties en arrangementen echter wel. New York (bekend van Frank Sinatra) is naar een traag, groovy bluesnummer getransformeerd, mede dankzij het fabelachtige spel van de band en van Chan op haar piano. Ramblin (Wo)man van Hank Williams is vrouwelijk gemaakt dankzij haar ijle stem en fraai ruimtelijke gitaarspel, de rhythm & blues-parel Lost Someone (James Brown) krijgt door de sobere aanpak een andere lading zonder dat de kracht en directheid verloren gaan en I Believe In You van de hier dus terugkerende Dylan krijgt juist een voor Cat Power-begrippen opvallend stevige benadering. Daar zit dus het grote verschil met vroeger. Als een song van George Jackson in de ogen van Cat Power om een soulvolle benadering met vet orgelspel schreeuwt, dan krijgt de song die ook. Net als dat de gospel Lord, Help The Poor And Needy van Jessie Mae Hemphill een meer down to earth-bluesbenadering ondergaat, Don’t Explain van Billie Holiday ouderwets kaal wordt uitgekleed en ook de songs van Janis Joplin en Joni Mitchell van deze op een totaal andere manier minstens even krachtige vrouw de transformatie ontvangen die ze verdienen. Hoe sterk Cat Power zich momenteel moet voelen, blijkt uit het feit dat ze het deze keer aandurfde twee eigen songs (waarvan één remake van een track van Moon Pix uit 1998) in haar tijdloze Jukebox te stoppen. Gelijk heeft ze, ze passen perfect tussen deze tijdloze klassiekers. WILLEM JONGENEELEN