Billy Corgan maakte dit album met de momenteel enige andere vaste Pumpkin Jeff Schroeder (gitaar) en, jawel, Tommy Lee op drums. Songcyclus of niet, we zijn duidelijk in een andere sectie aanbeland dan op Oceania. Corgan heeft namelijk voor het eerst een kort en bondig album afgeleverd. Monuments To An Elegy bevat negen songs en duurt maar 33 minuten. Doorgaans kun je wel twee keer zo lang voor een Pumpkins-plaat uittrekken. Verfrissend, die korte songs met stuk voor stuk een vrij luchtige insteek. Stevig gerockt wordt er nauwelijks, het huidige Pumpkins-geluid valt nog het best te omschrijven als progressive pop. Dat levert vitale popsongs als Tiberius, Being Beige en Dorian op, die flink in de synths zijn gezet. Zijn neiging tot bombast weet Corgan een heel album te onderdrukken, wat een smaakvol geluidsbeeld oplevert. Verrassend sterke plaat, dit Monuments To An Elegy. Wat mij betreft het beste werk van The Smashing Pumpkins mark 2 tot nu toe.