Als het debuut van Fontaines D.C. (Dogrel) hun ‘Dublin-album’ was en opvolger A Hero’s Death hun on the road-plaat, dan is Skinty Fia het resultaat van de Grote Verhuizing. De nieuwe uitvalsbasis werd Londen, al zitten de Ierse roots nog in alle muzikale en tekstuele poriën. Alleen het perspectief veranderde. Het leidde tot een album dat niet direct de opwinding van Dogrel ademt en zeker ook niet de introspectieve grimmigheid van A Hero’s Death. Iets ertussenin dan? Ook niet.
Het succes van hun band, inclusief het vele toeren, maakte van Grian Chatten en zijn mannen wereldburgers, ze zogen zich vol met alles wat de échte Grote Stad te bieden had en probeerden uit alle macht de verleiding te weerstaan om elke nacht on a sentimental journey in de dichtstbijzijnde Ierse pub te eindigen. Gelukkig hielp de pandemie een handje. Skinty Fia (een Ierse krachtterm) werd om te beginnen een plaat met aan de uiteinden van het muzikale spectrum de door accordeon (!) begeleide ballad The Couple Across The Way – een verdrietig stemmend lied over huiselijk geweld – en het onbedaarlijk groovende titelnummer, waarin de band dankzij Chattens rap-achtige zang bijna als de Stereo MC’s klinkt. In alles daartussenin wordt vooral vernieuwing en verfrissing gezocht.
Inspiratie kwam kennelijk van, zo zeggen ze zelf, muziek die rond de eeuwwisseling cutting edge was: de militante electroplaat XTRMNTR van Primal Scream, The Contino Sessions van Death In Vegas, maar ook oud werk van Sonic Youth en de Pixies. Dat kan slechter. Je hoort het vooral terug in het soms Spartaanse maar net zo vaak opvallend noisy sound design. In elk geval niet in het songmateriaal of de melodieën, want op dat gebied is de werkwijze niet zoveel veranderd: Grian Chatten staat weer in repeteermodus, naar vastomlijnde coupletten of refreinen is het lastig zoeken (een aantal songs blijft dan ook simpelweg niet hangen) en lekker broeierig voortdrammende indierock – meestal in midtempo – is de default setting.
Maar het werkt wél en het sleept lekker mee, en de instroom van verse invloeden doet meteen al vanaf de prachtig opgebouwde opener In ár gCroíthe go deo (‘In our hearts forever’) wonderen. Zodanig zelfs dat het een beetje afleidt van de soms behoorlijk aangrijpende thematiek. Zo staan maar liefst drie songs in het teken van ongezonde relaties en misbruik: single Jackie Down The Line (‘I will make your secrets mine / I will hate ye / I’ll debase ye’), het al genoemde The Couple Across The Way (‘I’m sorry ‘bout this morning / For the damage I will pay’) en de troosteloze afsluiter Nabokov, waarin de ik-persoon alleen maar sneert, sart en uitdaagt. Ook in Bloomsday stemt het grijze wolkendek somber en nostalgisch. ‘Oh to be young / Once more.’ Maar laten we daar bij wijze van slotconclusie vooral een positieve draai aan geven: aan dynamiek geen gebrek op de toch weer behoorlijk sterke nieuwe Fontaines D.C.
Neem nu een halfjaar- (€34) of jaarabonnement (€66,95) op OOR en ontvang gratis lp’s, zoals ‘Skinty Fia’ van Fontaines D.C.. Kijk hier voor het aanbod.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
