Niet alleen klinkt het nieuwe materiaal als een klontje; de thematiek van keiharde, machinaal geslepen synth-anthems Cover Me en Where’s The Revolution wordt doorgetrokken naar en slaat over op oude favorieten. World In My Eyes klinkt bijvoorbeeld drie tinten donkerder en stukken urgenter nu we weten hoe Depeche Mode de huidige wereld aanschouwt. Het bijna klef gezongen A Question Of Lust wordt met de afbeelding van een wapperende witte vlag op het videoscherm van een serieuze dubbele bodem voorzien. En ook Corrupt, Wrong en Everything Counts klinken grilliger dan ooit tevoren. Je hoort hier duidelijk een band die eindelijk weer echt iets te melden heeft en zich daar extreem lekker bij voelt.

Niet dat Dave Gahan ooit problemen heeft met zichzelf lekker voelen. Eén van de grote redenen dat Depeche Mode na al die jaren nog steeds de grootste zalen vult, is dat ze een frontman hebben waar je je ogen niet van af kunt houden. Hij zingt met bewegelijke passie en danst alsof ‘ie niet voor vijftienduizend man, maar alleen voor de spiegel staat. Er zit geen grammetje gene in de man, die op z’n vierenvijftigste meer stappen telt in een ruime twee uur tijd dan uw verslaggever in een maand. Dat Depeche Mode zonder Dave Gahan ineen zou storten moge duidelijk zijn en vereist geen bewijs, maar gezien de man ook een slok water moet nemen, zit er toch zo’n bewijsstuk in de show. Martin Goreneemt de leiding in Home en het is hét dieptepunt van de avond, een ingestudeerde en gladde fanpleaser.

Fans pleasen, een band van dit formaat ontkomt er niet aan. Daar heb ik begrip voor. Maar toch: Enjoy The Silence en Personal Jesus liggen wel héél erg voor de hand. En hoe goed de uitvoering van de hits vanavond ook weer is; we hadden liever wat spannendere keuzes gezien. Een nieuw nummer als Scum bijvoorbeeld,dat veel meer in lijn ligt met de donkere toon van de rest van de set. Al had het aan de conclusie uiteindelijk niet heel veel veranderd. Die luidt namelijk dat Depeche Mode nog steeds een liveact van de bovenste plank is, zeker nu de band het weer aandurft om wat inhoudelijke risico’s te nemen. Een revolutie zullen de Britten overigens niet ontketenen. Maar goed, is dat überhaupt nog nodig met Marie en Geert strak aan de riem?

Door Randy Timmers / Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 7 mei 2017, Ziggo Dome, Amsterdam