Bands die al ruim veertig jaar aan de top van de popwereld meedraaien en nog steeds urgentie uitstralen: ze zijn er bijna niet. Depeche Mode is wat dat betreft een uitzondering op een regel. Waar de meeste oudjes overleven door muziek te maken die geen weerspiegeling is van de tijden waarin we leven, daar staan Dave Gahan en Martin Gore nog altijd midden in de maatschappij.

Fotografie Daniël de Borger

Het vorig jaar verschenen meesterwerk Memento Mori haalde de OOR Eindlijst niet, maar dat komt louter omdat recensenten soms stomme sukkels zijn. Het vijftiende studioalbum van Depeche Mode was een van de beste platen van het jaar, waarop de band de pandemie, de Russische invasie van Oekraïne en de dreiging van brute wereldleiders overal, verwerkte in twaalf fantastisch duistere, maar tegelijkertijd zeer hoopgevende songs.

Ergens voelt het ongepast om nu te beginnen over de dood van toetsenist Andy Fletcher, omdat dat meer aanvoelt als een privé-aangelegenheid dan iets relevants voor Depeche Mode anno 2024. Natuurlijk wordt hij wel gemist. Vanavond, in een uitverkochte Ziggo Dome, staat er letterlijk één bekende man minder op het podium. Maar tegelijkertijd merken we wat we bij het horen van Memento Mori ook al merkten: het plotse overlijden van de toetsenist heeft weinig invloed gehad op de muzikale koers die Depeche Mode vaart.

Nog steeds maakt de band melancholische synthpop met uitstapjes naar new wave, rock en punk. En nog steeds bezingt Gahan de liefde als iets dat duizend kilo zwaarder en vijftig tinten grijzer aanvoelt dan waar liefde in de praktijk vaak op neerkomt: samen op de bank hangen en naar The Masked Singer kijken.

Ten opzichte van de shows die Depeche Mode de laatste jaren in de Ziggo Dome gaf, is er kortom weinig veranderd. De band speelt een goed gedoseerde combinatie van hits en nieuwtjes en beide gaan erin als zoete koek bij het publiek; het merendeel net iets ouder dan de leeftijd van de band. Hoewel de grootste publieksfavorieten, waaronder I Feel You en Never Let Me Down Again, uiteraard ook op de grootste respons kunnen rekenen, wordt ook het vrij verse Ghosts Again hoorbaar meegezongen door de menigte. 

Ook in andere opzichten toont Depeche Mode zich gewoon weer de geoliede toermachine die de band zich al jaren, zowel als duo als als trio, toont. De show heeft een traditionele opbouw met traag begin, divers middenstuk – waaronder een prachtig Strangelove, met louter pianobegeleiding en de stem van Gore – en feestelijk eind. Enkele songs, zoals Everything Counts en Walking In My Shoes, hebben live net iets andere instrumentatie dan we gewend zijn of zijn voorzien van uitgesponnen intro’s en outro’s.

Maar van opzienbarende remixes kunnen we niet spreken. De dood van Fletcher komt alleen ter sprake na een strak uitgevoerd Behind The Wheel, dat achteraf aan hem wordt opgedragen. De rol van Dave Gahan als ietwat extravagante frontman is eveneens onveranderd. Hij maakt pirouettes alsof hij twintig is en flaneert bij vlagen over het podium als een topmodel. 

Wie de band in recente jaren nog zag, ziet en hoort los van het frisse songmateriaal kortom weinig nieuws. Maar dat is ook de enige halfkritische kanttekening die te plaatsen valt bij deze – of een andere – show van Depeche Mode. Zelfs de dood van een origineel bandlid verandert niets aan de grote klasse van deze band. 

Gezien: 8 februari 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam

Koop ‘Memento Mori’ op vinyl
Koop ‘Memento Mori’ op cd