Toen we daarna lazen over allerlei strubbelingen binnen de band (ruzie,
gebroken ledematen en een afgelaste tournee) leek het gedaan met
Jonathan Rado en Sam France. Maar ziedaar: afgelopen maand verscheen de
82 (!) minuten durende nieuwe plaat …And Star Power en vanavond speelt Foxygen in een prima gevulde Tolhuistuin. Komt het dan toch nog goed?

Maar eerst: voorprogramma Alvvays,de band die de beste surfpopplaat van het jaar maakte. Dan weet u dat vast. Hun titelloze debuut werd geproduceerd door Chad VanGaalen en bevat negen dromerige popliedjes om door een ringetje te halen. Eerder opende het Canadese vijftal al voor Real Estate in Londen; nu doen ze twee data in het voorprogramma van Foxygen. Een pieptoon door openingstrack Atop A Cake verraadt geluidsproblemen, dus dat zal vast ook wel de reden zijn van de wat zwakke vocalen van frontvrouw Molly Rankin. Maar na een paar nummers blijkt dat haar vocale bereik niet zo ver ligt. In rustigere dreampopnummers als Party Police blijft Alvvays daarom prima overeind, maar bescheiden hitjes als Adult Diversion en Archie, Marry Me missen pit. Alvvays is nog iets te bleek rond de neus: vijf studentikoze youngsters in effen shirt die de power nog aan hun pop moeten toevoegen. Maar als je nummers als Archie, Marry Me voortbrengt krijg je bij ons nog wel even krediet.

Terug naar het grote vraagstuk van de avond. Hoe gaat het met Foxygen tegenwoordig? De band opent met How Can You Really en wij komen ogen tekort: staan daar echt drie wild dansende showgirls in glinsterende pakjes? Tellen we – inclusief Jonathan Rado – een begeleidingsband van vier man? En steekt frontman Sam France daar nou echt een microfoon in zijn broek? Foxygen is live niet langer een clubje feestvierende hippies, maar een volwaardige band. Het financiële succes van het debuut is geïnvesteerd in goede muzikanten en dat is een verademing. Tijdens een van de eerste Star Power-suites laat de band te zien echt te kunnen rocken. Qua oeuvre is Foxygen wat dat betreft een decennium opgeschoven: …And Star Power is een kleurrijk epos met seventies-glamrock, garagepop en psychedelica. Die genres heeft de band in de vingers, zoals tijdens Brooklyn Police Station, maar in het oude werk raakt de nuance door al het rock till you drop enthousiasme soms kwijt. Al kan dat ook liggen aan Sam France die vergeleken met het optreden in Bitterzoet vorig jaar nog veel en veel gekker is geworden. France oogt als een androgyne dandy, een jonge versie van Iggy Pop die met ontbloot bovenlijf in de microfoon kraait. Het is dan ook maar goed dat het dansende trio naast hem wel trouw blijft aan de zangpartijen, anders was dit een grotendeels instrumentaal concert geweest. De Tolhuistuin kijkt intussen beduusd, geërgerd of geamuseerd toe.

Wij van OOR vallen in die laatste categorie, al is er nog genoeg te verbeteren. Foxygen maakt met deze show van elk nummer een waar rockepos en daar is niet al hun werk even geschikt voor. Het vanavond gespeelde Cannibal Holocaust is daarvoor bijvoorbeeld simpelweg niet boeiend genoeg. De band verliest zich dan nogal eens in lange jams waar je soms iets ziet schitteren. Die vlag gaat ook op …And Star Power: veel te lang natuurlijk, maar wel vol rare, kleurrijke en originele ideeën. Dat ze die plaat hebben vertaald naar een wervelende en bizarre liveshow is knap. Foxygen speelt een knotsgekke set met showgirls en een doorgedraaide frontman, maar heeft op gezette tijden goud in handen. Tijdens afsluiter Teenage Alien Blues snap je het ineens: deze band is geniaal. 1001 ideeën openbaren zich aan je in een nummer van tien minuten met evenzoveel stijlen. Fogygen is een band die zich weigert te conformeren. Een zeldzaam collectief dat we moeten koesteren.

Door Rick van Veluw / Fotografie: Remco Brinkhuis

Gezien: 4 november 2014, Paradiso Noord, Amsterdam