Tachtig jaar is John Cale inmiddels, maar zoals het spreekwoord gaat: een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. De zanger is als medeoprichter van The Velvet Underground, als producer van meerdere monumentale platen en vanwege zijn geëxperimenteer met drugs en kunst niet weg te denken uit de rockgeschiedenis. Je zou denken dat Cale a la andere hoogbejaarde legendes – denk aan Paul McCartney en Bob Dylan – wel toe is aan een beetje rust en stabiliteit, maar dat blijkt woensdagavond geen optie. Experimenteren zit in Cale’s bloed en zijn show in een bomvol Paradiso is dan ook spannend van begin tot eind.

Fotografie Bert Treep

Dat wil overigens niet zeggen dat Cale vandaag de dag nog kippenlijken onthooft op het podium of het publiek heeft onderworpen aan andere, lichtere vormen van wat men in de GGZ gewoon ernstig probleemgedrag noemt. Nee, de hoogbejaarde Cale nestelt zich vanavond achter de elektrische piano. Slechts voor één nummer komt zijn oude lichaam in beweging en verruilt hij de toetsen voor een elektrische gitaar. De spanning zit ‘m bij Cale niet langer in het fysieke of het scheppen van een bepaalde getikte sfeer, maar puur in zijn muziek.

Geen enkel nummer klinkt vanavond hetzelfde of zoals je verwacht. Natuurlijk mag het geen verrassing heten dat een oude muzikant een klassiek liedje een nieuwe interpretatie geeft, maar wat Cale vanavond met onder andere Half Past France doet, is van een ander niveau. Het nummer is bijna onherkenbaar in deze spoken word-versie met horror soundtrack-geluiden die Cale en zijn band ervan maken.

Bijzonder is dat hetzelfde wordt gedaan met de spiksplinternieuwe songs van Mercy, die nog niet eerder live werden gespeeld. Het ontroerende Moonstruck (Nico´s Song) wordt vanavond uitgekleed tot de kern. Mercy’s titeltrack wordt niet statig, maar gevoelig en swingend gezongen.

In Wasteland vult Cale een duistere noise-soundscape met onheilspellende vocalen, terwijl de binnenwanden van Paradiso worden bedekt met projecties van poppenhoofden en torretjes. In Guts is hij voor één nummer lang weer de belangrijke man in een hardrockband, die zijn publiek vol vuur toezingt. Sleet op Cale’s stembanden heb ik amper opgemerkt. En wanneer het toch eventjes kraakte, leek dat de bedoeling. Op tachtigjarige leeftijd pakt Cale het kortom nog steeds anders aan dan zijn generatiegenoten. Geen stilstand, niet teren op het verleden, maar vooruit op de meest eigenzinnige wijze mogelijk.

OOR‘s John Cale-special

Bestel ‘m hier.