Wanneer Kensington het podium opkomt, draait het viertal er niet omheen met een onnodig praatje. Ze zijn hier voor een ware rockshow, vol snoeiharde gitaarriffs en ruige zang. Openingssalvo Regret, Do I Ever, Riddles en All For Nothing zet wat dat betreft meteen de juiste toon. Vanzelfsprekend bestaat een groot gedeelte van de setlist uit nummers van het laatste wapenfeit, Control, al worden die nog niet zo goed meegezongen als de rest. Dat is niet zo gek natuurlijk, de plaat is nog geen twee weken oud en in al z’n gewicht nog niet volledig bezonken. Meespringen is gelukkig net zo leuk als meezingen en de Ziggo Dome springt zich schor vanavond, met Kensington als onvervalste puppet master die de touwtjes stevig in handen heeft. Controle, heet zoiets heel toepasselijk. En aan controle geen gebrek bij Kensington anno 2016.

Als er een woord is om de show te omschrijven is het wel ‘hard’. Niet té hard, het geluid is zelfs prima voor een zaal van het formaat Ziggo Dome en de gehele band is goed te horen. Maar wanneer de blaassectie van de band, die zo nu en dan een nummertje mee komt spelen, volledig wordt overrompeld door het viertal is dit toch wat storend. Band blaast blazers weg – beetje jammer, maar het kan de sfeer van de avond niet verpesten. Nummers als We Are The Young, War en Home Again komen tevoorschijn en de hits weten na al die jaren de fans nog steeds volledig te bekoren. Eén echt hoogtepunt is daardoor ook niet te benoemen: de aaneenschakeling van Lion King-momenten, zoals OOR ze in de recensie van Control nog noemde, is ook op het podium het handelsmerk van Kensington.

De band speelt strak en met volledige overtuiging. Zanger-gitarist Eloi Youssef en gitarist Casper Starreveld zijn als vanouds de kopstukken. Beide muzikanten wisselen daarnaast taken op de piano af en zorgen daarmee voor de nodige dynamiek tussen al dat ruige gitaargeweld. De puppet masters spelen zo nu en dan met de fans, zoals wanneer ze oude tradities als de hurk-en-spring-op-beweging uit de kast trekken voor Let Go. Maar verder dan de oude trukendoos komt de band wat publieksbespeling betreft echter niet. De verwachtingen zijn hoog, ze worden probleemloos ingelost en verder blijft Kensington keurig binnen de lijntjes kleuren. Dat is voor de aanwezigen geen probleem: de meesten waren hier exact een jaar geleden ook en hebben inmiddels de tickets voor de volgende reeks in de knip. Toen was het tof, nu is het tof en volgend jaar zal het ook weer tof zijn.

Want wat Kensington doet, doet het goed. De Ziggo Dome permitteert de band om gebruik te maken van een flitsende lichtshow, vlammenwerpers, vuurwerk en meerdere regenvallen van confetti. Weer niets verrassend, maar het zijn wel de crowdpleasers waar de Kensington-ganger op hoopt en van smult. Streets, misschien wel de grootste hit, blijft bewaard voor de toegift. Het is overduidelijk dé grote meezinger van de avond – toch nog één Lion King-moment dat de anderen overtreft.

St. Helena, ook de laatste track van Control, doet het licht uit. Schurend en intens is dit slotstuk wat onkarakteristiek voor de band, maar het uitgesponnen nummer vormt een aangenaam en toch nog wat verrassend dramatisch einde voor de setlist. Zowel de fansingtons als de gewone luisteraars hebben twee uur lang kunnen ontsnappen aan de keiharde werkelijkheid van de buitenwereld, die ze vervolgens beladen met confetti weer even vol goede moed tegemoet kunnen treden. Er is een stukje realiteit aan toegevoegd: Kensington is volledig in z’n element in de Ziggo Dome. Misschien zijn ze ‘m al wel ontgroeid, gezien de run op kaarten voor de volgende vier concerten. Kan Kensington nog groter? Als we, eenmaal buiten op de ArenA Boulevard, naar de overkant staren, ligt daar het antwoord. Yes, they can.

Fotografie: Kamiel Scholten

Gezien: 10 november 2016, Ziggo Dome, Amsterdam