Het is een klassiek perikel op een tentenfestival als Lowlands: gaat het regenen, dan wil iedereen in een tent zijn, ongeacht wat daar staat. Dat wreekt zich vanavond vooral bij de show van de cult indie punkhelden van Parquet Courts. Want ja, de India staat vol, maar niet om de reden die je zou willen. In de beste shows die we van dit viertal hebben gezien, verbroedert en hypnotiseert de band het publiek, met als uitkomst een uiterst zweterige massa en waarbij na afloop het bier van de muur druipt. Met ongeveer een kwart van het publiek dat gehuld in poncho het blokkenschema bespreekt en een weer-app checkt, is het tijdens dit optreden erg moeilijk om dat te realiseren. Niet dat het de band iets kan deren, want Parquet Courts rammelt overal doorheen. 

Foto’s Arend Jan Hermsen

Op het vorig jaar verschenen Sympathy For Life zet de band grotendeels de lijn voort die doorbraakalbum Wide Awake! uit 2018 inzette. Veel grooves, wat minder herrie. Maar zoals we ook al tijdens de tour rond dat album opmerkte, merk je daar op het podium weinig van. Parquet Courts staat vanavond in de India zorgeloos te spelen, alsof de band in een zweterig keldertje ergens in thuisbasis New York City optreedt. Take it or leave it, lijkt het devies. Het staccato Dust zet goed de toon. Co-vocalisten Andrew Savage en Austin Brown snerpen hun teksten de microfoon in en bouwen tegelijkertijd een indrukwekkende geluidsmuur. Vooraan krijgt dit redelijk wat bijval, maar aan het gros van de tent gaat het glorieus voorbij. 

Het snelle In and Out of Patience en het titelnummer van Wide Awake! zijn een stuk directer en slaan dan ook beter aan. Vooral laatstgenoemde zorgt voor een bescheiden feestje. Even is het de Parquet Courts-show waar je op hoopt. Wanneer de lucht vervolgens weer wat opklaart en de tent theoretisch gezien wat meer aandachtig publiek zou moeten krijgen, zet de band net het tien minuten durende Plant Life in. Een uiterst onderkoelde jam waar echt geen eind aan lijkt te komen. Tsja, zo win je niet veel zieltjes. Al staat een aantal mensen in de tent te dansen alsof hun leven ervan afhangt. Zo zie je maar, op Lowlands is altijd voor iemand wel ergens een feestje. 

In de slotfase, vooral gestuwd op het album Light Up Gold dat dit jaar zijn tiende verjaardag beleeft, slaat de vonk dan toch nog over. Master of My Craft is een heerlijke meezinger en afsluiter Stoned and Starving wint constant aan intensiteit. Even zijn band en publiek compleet synchroon. Savage brult zijn tekst met steeds meer wanhoop in de microfoon en het overgebleven publiek komt steeds meer in beweging. Een staaltje vakwerk aan het einde van een show die niet helemaal was wat je zou willen. Al zal de band daar niet wakker van liggen, die rammelt vrolijk door richting de volgende bestemming.