‘We’re Royal GODDAMN Blood!’ Het optreden van het Britse rockduo Royal Blood is pas net begonnen of frontman Mike Kerr staat al met zijn handjes te gebaren dat het publiek harder voor hem en drummer Ben Thatcher moet juichen. Op bescheidenheid zul je de heren niet snel betrappen, maar Royal Blood heeft dan ook het een en ander neergezet. Binnen acht jaar van klein, gretig bandje op London Calling naar sub-headliner op Pinkpop is niet voor iedereen weggelegd. De uitstekende livereputatie is er ook niet voor niets, dus een beetje bravoure kunnen we de heren wel vergeven.
Fotografie Hub Dautzenberg
Met het derde album Typhoons (2021) op zak, waarmee de band een meer dansbare richting op ging en daarmee gevaarlijk dicht tegen de grenzen van de lelijkheid aan schuurde, walst Royal Blood weer ouderwets over het publiek in Landgraaf heen. Voor de nummers van die laatste plaat heeft de band een toetsenist meegenomen, waarmee Royal Blood zich bij de lange schare aan rockduo’s aansluit die op het podium helemaal geen duo zijn. Erg is dat niet, nummers als Boilermaker en Trouble’s Coming swingen door de bijdrage van de toetsenist extra lekker het veld over. Het gegeven dat de geluidsmuur die Royal Blood keer op keer op het podium neerzet volledig gebouwd was door een tweepersoons klusbedrijf, was toch nooit honderd procent geloofwaardig, dus wat dat betreft is dit derde lid een welkome toevoeging.
Al vertrekt hij weer naar de coulissen bij de nummers van de eerste twee (veel betere) albums, die gelukkig het merendeel van de setlist vormen. Vooral het self-titled debuutalbum blijkt door de jaren heen uitgegroeid te zijn tot een klassieker, want werkelijk elf nummer dat daarvan voorbijkomt is een schot in de roos. En ja, de extreem overdreven showman-maniertjes van de twee heren werken soms op de zenuwen – vooral als Thatcher een paar keer middenin een nummer van zijn drumstel wegloopt om het publiek op te hitsen, je zou er bijna ‘speluuuuh’ van gaan roepen. Maar als er dan weer een nummer van het kaliber Come On Over of Little Monster voorbijkomt is dat snel vergeven.
Laatstgenoemde wordt overigens bijna om zeep geholpen door een ellenlange drumsolo, die op zijn beurt weer gered wordt doordat Thatcher opeens Måneskin-gitarist Thomas Raggi op het podium sommeert en hem op de gong achter zijn drumstel laat staan. Het is een zeldzaam spontaan moment in een show die verder vooral (prima) binnen de lijntjes kleurt – en daarom extra leuk. Hoewel de show wat routineus overkomt, lijkt vooral Kerr echt blij om hier te staan.
‘There’re a lot of people here’, verzucht hij op een gegeven moment en als hij later aangeeft het nog steeds doodeng te vinden om voor zo’n massa te spelen, komt dat best oprecht over. Tijdens het alles verzengende slotstuk Out Of The Black lijkt hij zijn angst alweer goed te hebben overwonnen en hitst hij diezelfde massa op als de beste, maar toch: voor een paar momenten maakte Pinkpop Royal Blood bijna bescheiden.
Gezien: Pinkpop 2022, zaterdag (20.15 uur) op IBA Parkstad Stage. Lees hier al onze recensies van Pinkpop.
