Na bijna zes jaar afwezigheid keerde The Gaslight Anthem zaterdag in TivoliVredenburg terug op een Nederlands podium. De favoriete muzikale neefjes van Bruce Springsteen maakten afgelopen herfst al een comeback met het album History Books. Dit werk zal – ahum – de geschiedenisboeken ingaan als een wat ambivalente plaat: prima, maar niks bijzonders. Een voorteken voor de show van vanavond?

Fotografie Hub Dautzenberg

Een concert van The Gaslight Anthem was in het verleden vaak een gevalletje hit or miss. Als frontman en songwriter Brian Fallon zijn dag had, kon de band een overrompelend goed optreden geven. Stond zijn hoofd er niet naar, dan was een show van de band uit New Jersey al gauw een lange zit. Zou het wispelturige karakter van boegbeeld Fallon inmiddels wat afgevlakt zijn?

De eerste signalen zijn in ieder geval gunstig. Wanneer The Gaslight Anthem onder de groove van ZZ Tops La Grange het podium betreedt, zien we Fallon vrolijk ginnegappen met zijn bandgenoten. De zaal krijgt zelfs een vriendelijk wuifje en knikje van de man die ooit scherp als een mes op het podium stond, maar die nu – zoveel jaren later – uiterlijk toch iets meer wegheeft van een kruising tussen Adam Granduciel, Jack Black en Wolfgang Van Halen.

Met de wat log klinkende nieuweling I Live In The Room Above Her wordt de show afgetrapt, waarna het tempo wordt opgevoerd met een drieluik oudjes: High Lonesome, Old White Lincoln en Great Expectations, allen van bandklassieker The ‘59 Sound (uit 2009 alweer) laten The Gaslight Anthem in zijn volle glorie herleven. Het zijn nummers waarin de band de brug slaat tussen het muzikale vocabulaire van de punk en de storytelling van beschermheer Springsteen; het geluid dat hen destijds een zo prominent plekje in de rockwereld bezorgde.

Wat meteen opvalt is dat Fallon goed geluimd is, maar ook wel behoorlijk losjes. Of zeg gerust: slordig. Hij strooit met gekke bekken naar de mensen op de eerste rijen en aapt fans na die zich, in zijn ogen zich, gek gedragen. En bij het minste of geringste foutje – en dat zijn er in de beginfase nogal wat – schiet Fallon in de lach, waardoor hij weer een stukje tekst of een inzet mist. Nu zouden we die strapatsen kunnen scharen onder het kopje ‘spelplezier’, maar gezien de vragende en soms zelfs bevreesde blikken bij de rest van de band (‘Wat doet-ie nu weer?’), deelt op het podium lang niet iedereen in de lol.

Wat ook niet te negeren valt, is dat The Gaslight Anthem momenteel een zoekende band lijkt. Het rafeligste randje aan de stembanden van Brian Fallon is inmiddels verdwenen, de Sturm und Drang uit de begintijd is weggeëbd. Daarentegen gedijt de groep nu juist goed bij de meer ingetogen, langzamere nummers uit de eigen songcatalogus. Het blokje Mae, The Weatherman en Blue Jeans & White Shirts (in duet met support-act Emily Wolfe) en, even later Michigan, 1975, passen als een op maat gesneden pak bij de volwassen, meer doorleefde levensfase waarin de band zich nu bevindt.

Fallon en co. nemen de emotionele lading van dit gedeelte van de set echter vakkundig weg door zich met het nodige aplomb te wagen aan het intro van Metallica’s Sad But True. Terwijl iedereen die nooit op internet de setlists van andere shows uitpluist (ze deden dit al eerder op de tour) nog in staat van verwarring verkeert, tikt drummer Benny Horowitz af voor Gaslight-evergreen American Slang.

Plots gaat de knop om in het hoofd van Brian Fallon, die The Gaslight Anthem vervolgens vol branie en bravoure door een daverend slotkwartier loodst. “45”, The ‘59 Sound en The Backseat brengen, net als tijdens de openingszetten van deze show, kortstondig de dagen van weleer terug. De scherpte die in het voorgaande uur zoek leek, is voor even hervonden. Net op tijd om de conclusie te kunnen trekken: prima show, niks bijzonders.

Gezien: 16 maart 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht.

De nieuwe OOR is uit!