Voor zijn eerste editie buiten Manchester nam rave-party The Warehouse Project niet alleen de fijnste elektronische acts van de Britse eilanden mee naar Nederland, maar ook zijn complete thuispubliek. Dus stond de RDM Onderzeebootloods in ‘Roh-a-dam’ een weekend lang vol met Fred Again..-look-a-likes en meiden in knellende party outfits. Met Bicep, Overmono en Peggy Gou achter de decks en uitgelaten chitty chatty op de dansvloer.
Fotografie Wallis Annika en Sophia Carey
Een blik op de site kondigde deze Britse invasie aan de Maas al aan, met basale vragen als Where is Rotterdam? (‘Only one hour’s drive from Amsterdam’) en What is Rotterdam like? (‘Europe’s next capital of cool’). En anders maakte de ondertitel ‘Bank Holiday Weekender’ de opzet wel duidelijk. Deze eerste internationale editie van het clubevent, in Manchester al jarenlang goed voor megafeesten in leegstaande uithoeken van de oude industriestad, is vooral gericht op Britse ravers met wilde vakantieplannen. En die worden drie dagen lang heen en weer gependelbust tussen havengebied (voor het feest) en centrum (voor de afters en, vooruit, slaappauzes).
Die Britse dominatie merk je uiteraard aan de sfeer in de loods. Wat wij als left-field clubcultuur zien, trekt onder Britten meer mainstreamvolk. En wie weleens een Britse club bezoekt – van het Londense Fabric tot Glastonbury’s Arcadia – kent het typische sfeertje: gezellig praatgraag, gericht op elkaar, stevig ingedronken, fysiek, sexy op het ordinaire af, maar altijd welgemanierd (‘Sorry ‘bout that mate’). Genoeg cultuurshock om als Rotterdammert het gevoel te krijgen dat jij degene bent die ver van huis is. Ook omdat de stad een pleuris eind weg is, hier bij de Onderzeebootloods. Gezien vanaf het rookpleintje aan het water is de Zalmhaventoren maar een torentje.
Al is het muzikaal nog redelijk thuiskomen op vrijdagavond, als HAAi zomaar een beukende hardstylebeat de loods in stuurt. Boemf boemf boemf. De Australische dj was nog wel zo subtiel begonnen met een paar strepen ambient, die we kennen van haar plaat Baby, We’re Accending (2022), maar om het afgeleide publiek te bereiken heeft ze decibellen nodig. Of nog platter: een TikTok-hit. Alleen bij Miss You (Oliver Tree & Robin Schultz) gaan de opgeschoren koppies en telefoontjes echt omhoog. Meh. Dan draait Joy Orbison daarna toch een stuk ambachtelijker, al ruilt ook hij zijn vertrouwde onderkoelde esthetiek vrij snel in voor de hele bass heavy rataplan.
Wat de openingsavond niet helpt, is dat de headlineshow van Bicep compleet in het water valt door gekloot met USB-sticks. Terwijl de Ieren maar blijven prullen aan hun apparatuur – en Joy Orbison maar blijft draaien – verlaat het publiek vroegtijdig de ruimte, om pas een uur na aanvangstijd te worden teruggelokt door het insectengebabbel van Apricots. Maar zie de sfeer dan maar eens terug te krijgen in de loods, met een dj-set waarin zelfs je eigen hits (Water, Glue) het publiek niet echt lijken te bereiken. Jammer. Zeker als je 24 uur later ziet hoe de live-set van Overmono hier wél geweldig uitpakt, gewoon met hun eigen roezige breakbeats, melancholische techno (oh, die For Those I Love-remix!) en een epische rework van The Streets’ Turn The Page. De aanwezigen lijken deze set te kunnen dromen, maar niemand staat stil.
Al moet je voor de echte opwinding vooral in de kleinere Room 2 zijn, waar het publiek Boiler Room-gewijs rondom de dj-booth staat. Daar vliegt DJ Boring door een paar decennia aan clubmuziek, terwijl hij vooral ook zelf kapot gaat op – pakweg – een razendsnelle edit van Dario G’s Sunchyme (‘Eya-ma-ma-ma-heeey’). Daar staat ook de opkomende dj-ster Yung Singh te hakken als een keurslager, terwijl hij Out Of Space van The Prodigy onder het mes legt in een set vol razendsnel gemixte garage, grime, jungle and drum & bass. Én daar staat Jyoty, uitgerekend een Amsterdamse op dit Britse feest, die zich via haar huidige thuisstad Londen rap opwerkt naar sterstatus in dj-land. Haar set is de meest vrolijkmakende van het weekend, je hoeft alleen maar naar haar te kijken om jezelf in beweging te brengen, nog los van die aanstekelijk mix van Britse dance-stijlen, exotische ritmes en slim versneden pophits.
Dus ja, we hebben gedanst dit weekend, maar met een aantal overpeinzingen in het achterhoofd. Want Britten hebben de neiging hun volksfeesten te verplaatsen – zie ook concerten van Liam Gallagher, Kasabian of Foals – en dat levert prachtige of zeker fascinerende taferelen op, maar de vraag is wat we echt met The Warehouse Project moeten. Ondanks alle mooie praat over ‘de synergie tussen twee industriesteden’ en het ‘gedeelde rijke dance-verleden’, blijkt het festival meer een vakantiebestemming voor Britse ravers dan een verrijking voor de lokale clubcultuur. En daarmee voel je je als Rotterdammer toch een beetje, eh, gebruikt. Alsof je er zelf niet écht onderdeel van bent. Daar moet aan gewerkt worden, mocht deze rave nog eens aanmeren. Volgende keer in de Maassilo? Hartje stad? Zou DJ Paul tijd hebben?
Gezien: 28 t/m 30 april 2023 in RDM Onderzeebootloods, Rotterdam
