In opener FastTo The End – inderdaad van de nieuwe plaat –  horen we het nieuwe geluid van de band uit New Brunswick, New Jersey. Postrock, met repeterende ritmes en uitgerekte zang. Ook de daaropvolgende nummers Magnets Caught In A Metal Heart, No Answers en Past And Future Ruins komen van No Devolución. Wat opvalt is dat het zestal de nummers met meer overtuiging speelt dan tijdens de tweede set op Groezrock. Het kwartje begint te vallen, zowel bij band als publiek. Het enige nadeel: niemand kent de nummers nog echt, de plaat is pas een week uit. Maar dan ineens richt zanger Geoff Rickly zich tot het publiek: ‘Tien jaar geleden maakten we een album, Full Collapse, die gaan we nu voor jullie spelen.’

Even is er onduidelijkheid, gaan ze nu echt die hele plaat doen? Als de begintonen van Understanding In A Car Crash klinken is het snel duidelijk: ja, we krijgen een uniek concert voorgeschoteld. Het is verbluffend om te zien hoe snel de band schakelt van de sfeervolle postrock van het nieuwe werk, naar de rauwe energie en de posthardcore van Full Collapse. Juist omdat de band de hele plaat in de juiste volgorde speelt, lijken de bandleden tien jaar terug in de tijd te zitten.

Thursday is altijd al een band geweest met bandleden die op een eilandje lijken te spelen. Dat is vanavond niet anders. Het publiek wordt nauwelijks aangekeken en behalve door Rickly wordt er geen woord gesproken. Het maakt niet uit. Thursday speelt strak, de zang is opvallend goed en nummers als Autobiography Of A Nation, Cross Out The Eyes en I Am The Killer hebben niets van hun kracht verloren. Als de laatste tonen van How Long Is The Night, een van de hoogtepunten van de avond, hebben geklonken lijkt het publiek het te beseffen: dit gaan we waarschijnlijk nooit meer zien. Afsluiter Turnpike Divides – het beste nummer van de nieuwe plaat – is dan weer een vreemde eend in de bijt, maar heeft het tegelijkertijd in zich een nieuwe favoriet te worden.

Als de band van te voren had aangekondigd dat het een Full Collapse-show zou zijn, was de Melkweg zonder twijfel beter gevuld geweest. Aan de andere kant, nu heeft een select clubje een band op de toppen van z’n kunnen aan het werk gezien. Op een rare manier bleken de nieuwe en oude nummers een vreemd soort connectie te hebben, ook al zijn het muzikaal gezien twee uitersten. Was het een last minute-besluit om deze setlist te spelen? Het lijkt er een beetje op. Het blijkt een gouden beslissing te zijn van een band die eigenlijk een barstensvolle zaal verdient.

Fotografie: Bart Heemskerk

Gezien: 26 april 2011, Melkweg, Amsterdam