Young Fathers laat zich niet graag binden aan een enkel genre. Hiphop voert in theorie de boventoon, maar electronica, noise- of indierock, soul; alles komt wel eens aan bod. Op het deze maand verschenen album Heavy Heavy komen vooral de gospel-invloeden die er altijd wel geweest zijn nog wat meer naar voren. Maar in een ding is het Schotse trio consistent: de liveshows zijn ongekend intens. Op een koude dinsdagavond treedt de band aan in Paradiso om die live-reputatie maar weer eens te bevestigen.

Fotografie Bram Rietveld

De set-up op het podium is bekend. Vooraan prijken drie microfoons, waar Graham ‘G’ Hastings, Alloysious Massaquoi en Kayus Bankole achter plaatsnemen. Achter hen de driekoppige liveband, aangevoerd door drummer Simon Morrison, die staand achter zijn kolossale drumkit te werk gaat. Linksachter staat een geluidsmachine op wieltjes waar Hastings voorafgaand aan ieder nummer even aan sleutelt. Bij openingsnummer I Saw wordt Paradiso al bijna uit zijn voegen geblazen door de geluidsmuur die hiermee opgezet wordt. En gaandeweg het optreden wint die alleen maar aan intensiteit.

Het eerste hoogtepunt arriveert al vroeg in de vorm van Queen Is Dead. Een nummer van een EP vroeg uit de carrière van de band. Alweer bijna tien jaar oud, maar na vorig jaar natuurlijk relevanter dan ooit. Vooral het refrein, waarin de drie zangers tegelijkertijd de titel van het nummer scanderen aangevuld door uitzinnige kreten, gaat als een stoomwals over de zaal heen. Het publiek laat het maar al te graag over zich heen komen. Vooraan worden er voorzichtig wat heupjes gewiegd, maar daar is de muziek eigenlijk te intens voor. Op het podium spat het speelplezier er wel vanaf. 

Daarbij valt vooral op hoe flexibel de band is. De posities van de drie vocalisten op het podium zijn inwisselbaar. Het ene moment staat Bankole in de spotlight, het andere moment staat hij juist wat meer naar achteren bij de floortom. Vervolgens staat de achtergrondzangeres daar juist weer op te spelen. Links achterin staat een manusje-van-alles Callum Easter die afwisselend xylofoon, synthesizers of gitaar speelt. Enkel drummer Morrison heeft maar één taak vanavond, maar die vervult hij dan ook met verve. Bijna elke slag op zijn drumkit dendert als een geweerschot door de zaal heen. 

In dat alles is er niet veel ruimte voor publieksinteractie. Hastings en Massaquoi begeven zich nog wel eens richting de rand van het podium, maar staren dan vooral intens onze kant op. Één keer, tijdens het rauwe I Heard, vraagt Massaquoi aan iemand in het publiek wat die in een pauze in het nummer aan het schreeuwen is, maar bij gebrek aan een bevredigend antwoord schakelt hij maar over tot een heel korte sing-along. Gezien de persoonlijke tekst (‘Inside I’m feeling dirty) een beetje ongemakkelijk, maar dat het enige moment van publieksinteractie enigszins schuurt sluit dan weer goed aan bij de compromisloze sfeer van de muziek van het drietal.

Als het optreden op zijn einde loopt, komen er aantal nummers voorbij waarop de voetjes toch iets makkelijker van de vloer gaan. In My View en vooral Rice, het openingsnummer van Heavy Heavy, doen niets af qua intensiteit, maar zijn toch iets makkelijker verteerbaar dan wat we in de eerste helft van de avond hoorden. Met afsluiter Toy komt het optreden na een krap uur enigszins abrupt maar niet minder uitzinnig tot een einde.

Morrison geeft nog één keer alles en Massaquoi grijpt naar de schijnwerper aan de zijkant van het podium en richt die, wanneer de song zijn climax bereikt, recht op de gezichten van het publiek. We zijn gezien. En dan is het ook mooi geweest, want zonder enige vorm van afscheid wandelt de band de coulissen in. Maakt niet uit, want een compleet overrompeld Paradiso staat alsnog te juichen voor een toegift, zelfs wanneer de zaallichten al aan zijn. Zo lopen we nog voor tienen de nacht tegemoet. Met suizende oren en een onbetwist hoogtepunt van concertjaar 2023 op zak.

Gezien: 21 februari 2023 in Paradiso, Amsterdam

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier.