The War On Drugs is eigenlijk een merkwaardige band. Een stel veertigers en vijftigers (en vooruit, een verdwaalde dertiger) met rockmuziek die klinkt als een amalgaam tussen Bruce Springsteen, Bob Dylan, Tom Petty en Don Henley. Eigenlijk muziek uit een andere tijd, toen gitaren de wereld nog domineerden en festivalbier een rijksdaalder kostte. Hoe dan ook: The War On Drugs is een van de beste bands ter wereld. Vandaag op Pinkpop bewezen ze dat maar weer eens.

Fotografie Hub Dautzenberg

Frontman Adam Granduciel, die lijkt op de vrijgezelle neef van je vader in een te strak roze batik-shirt, komt in twee soorten: de zwijgende variant en de iets minder zwijgzame variant. Vandaag is hij de laatstgenoemde versie van zichzelf en bovendien melig ook. Zo gaat Eyes To The Wind volgens Granduciel over wanneer hij op zijn motor rijdt en de wind in zijn ogen waait. En Strangest Thing is volgens hem het perfecte nummer om – net als P!nk – in een tuigje over het publiek te vliegen of uit een circuskanon te worden geschoten.

Bij het aanhoren van al die meligheid zou je kunnen denken dat The War On Drugs vandaag als een chaotische troep op de bühne staat. Maar zodra de nummers afgetikt worden door de olijke Charlie Hall op drums, staat daar plots weer de geoliede machine die we kennen. Want zoals altijd klinkt The War On Drugs precies als op plaat. En voor een keer is dat een compliment: live klinkt de band uit Philadelphia net zo hypnotiserend.

De gevoelige kant van bepaalde nummers, zoals het eerder genoemde Strangest Thing of Victim, komt door de bui waarin Granduciel verkeert niet zo goed uit de verf. Desondanks is de set dusdanig strak en zó intens gespeeld, dat je haast niet snapt dat de jolige hippie in dat fleurige shirtje dezelfde man is als die fabelachtige gitarist die enkele minuten later het hele Pinkpop-programma naar huis soleert.

Nee, The War On Drugs mag dan klinken als een band die in de studio staat te spelen; op geen moment komt het over alsof er op de automatische piloot wordt gekoerst. Daarvoor is het songmateriaal wellicht ook te gecompliceerd. Zo is Under Pressure een beest van een track, die met al zijn onderhuidse energie en stuwende ritme echt in toom dient te worden gehouden.

Granduciel temt de tijger echter alsof het niks is: het intermezzo in het nummer wordt weer lekker lang opgerekt, met die zoemende scheepshoornsax en die zich schier eindeloos herhalende gitaarriff, totdat De Drumbreak precies op het juiste moment weer er in klapt. Kippenvel.

Met het vocale geweld en visuele spektakel van P!nk nog voor de boeg, durven we desondanks al een voorspelling te doen: The War On Drugs levert muzikaal gezien de beste prestatie van deze Pinkpopvrijdag.

Gezien: Pinkpop 2023, 16 juni (19.15 uur) op de South Stage. Lees hier al onze recensies.

Zomeractie!

Speciale zomeractie! Als je nu een jaar­abonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.