Sinds de man zijn liefde voor hedendaagse pop niet meer onder stoelen of banken maar in zijn muziek heeft gestoken, is zijn Tame Impala mateloos populair. Derde plaat Currents stond in menig jaarlijstje, maar scoorde bijvoorbeeld ook bij 3FM-doelgroep. De HMH uitverkopen blijkt geen probleem voor de Australiërs. Deze plat spelen ook niet. De band excelleert vanavond in alles. Ze spelen muziek alsof het van water gemaakt is; kolkende gitaarpartijen, als golven uitrollende synths. Baslijnen die traag uit de kraan druppen en diepe kringen maken. Een stem komt van onderwater; Let it happen, let it happen. De weergaloze klankenpoel van dit nummer, maar ook van bijvoorbeeld Mind Mischief, Eventually en Alter Ego, slokt zesduizend man moeiteloos op.

Vrijwel iedere band valt en staat met de zichtbaarheid van zijn frontman- of vrouw. Des te minder inspanningen hij of zij verricht, des te slechter de show. Bij Tame Impala is het juist omgedraaid. Zodra Parker zich loskoppelt van zijn band en zijn schaduw van de bont verlichtte achterwand verdwijnt, zodra hij meer wordt dan een schakel van het systeem, verbreekt hij de spreuk die het publiek in een greep houdt. We merken het tijdens Yes I’m Changing, een van de weinige songs waarbij de zanger geen gitaar om zijn torso heeft hangen. Met een nonchalance beter besteedt aan Father John Misty wandelt Parker langs de rand van het podium. Hij leidt de aandacht wat af van de muziek, van de lichtshow. In de zaal wordt gebabbeld, haalt men nog een biertje. Het nummer klinkt geweldig, dat wel. Maar het is het enige moment waarop Tame Impala gewoon een ‘goede band, niets meer niets minder’, is.

Gedurende de rest van het optreden is deze band echter fenomenaal. Ook zijn andere snapshots van showmanship wèl perfect verweven met het algehele plaatje en, om het eens lekker casual te brengen, gewoon fucking awesome. Neem het slot van Apocalypse Dreams. Het nummer lijkt voorbij, maar het blijkt slechts stilte voor de storm. De geprojecteerde regenboog op de achterwand van het podium verandert in een explosie aan sterren en met zijn rug naar het publiek, afstekend tegen het felle licht, wijst Parker zijn gitaar naar de hemel voor een laatste salvo fuzzy riffs. Ineens ziet dat magere mannetje eruit als een kick-ass rockster. En zo zijn er wel meer memorabele showmomenten, waaronder ook de confetti-douche bij nota bene het openingsnummer Let It Happen. Uitermate verrassend, perfect getimed.

Maar bovenal klinkt de muziek waanzinnig goed. Zo blijven in afsluiter New Person, Same Old Mistakes (nooit eerder live gespeeld en binnenkort bekend als Rihanna-cover), zowel die diepe, knieschijf-wekende baspatronen als alle sonische nuances overeind. Hoewel de algehele set net íets meeslepender en wellicht wat nummers langer had gekund, verlaten we de HMH diep onder de indruk. Tame Impala maakte sinds vorig jaar al unieke muziek, maar is inmiddels ook uitgegroeid tot een onverwoestbare liveband die je op vele manieren weet te verpletteren. Eerst als een drug, vervolgens als een Elephant, zeg maar. Een fantastische show van één van de boeiendste hippe bands van deze tijd.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 29 januari 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam