Op hun vorige worp In Dream (2015), gemaakt in Schotse afzondering, hield Editors het een stuk kleiner dan op diens pompeuze voorganger The Weight Of Your Love (2013). Met Violence rammen de Britten weer in de zesde versnelling richting megazalen en headlineslots.
Het geduldig opgebouwde Cold, waarin zanger Tom Smith zijn zijdezachte falset voor het eerst laat loeien en het refrein (‘Don’t you be so cold’) opluistert met het nodige ge-hey!, zet op zelfverzekerde wijze de toon. Dat de gitaar gehoord mag worden tussen de synthesizers wordt driedubbeldik onderstreept in Hallelujah (So Low); niet eerder sloop zo’n moddervette Muse-riff de muziek van de band uit Birmingham binnen. Het ingetogen gitaarwerk en de koor-achtige zang in de coupletten maakt het verlangen naar de ontlading des te groter. Gezwollen pathos is al sinds het daverende debuut The Back Room (2005) de expertise van Editors en op Violence doen de Brummies, als reactie op In Dream, geen enkele moeite zich te bedwingen. In het titelnummer krijgt het ietwat gezochte, met trillende stem gebrachte melodrama van Smith (‘Baby, we’re nothing but violence’) bijval van dreigend galmende drumcomputerritmes. Daarmee is gelijk het grootste manco van Violence – en van Editors an sich – aangestipt: omdat Smiths loodzware zinnen negen van de tien keer niets met zijn eigen gelukkige leventje van doen hebben, worden ze gereduceerd tot holle frasen. Met hoeveel gevoel hij ze ook zingt, het blijven loze kreten die naar effectbejag neigen. De aanstellerige pianoballad No Sound But The Wind is wat dat betreft een dieptepunt. ‘Help me to carry the fire, to keep it alight together’? Nee bedankt. Negeer je de nare bijsmaak, dan is deze plaat, met instant setlistfavorieten als Magazine (het meest gelaagde en interessante nummer hier, luisteren met koptelefoon aanbevolen) en Counting Spooks (Smiths meest meeslepende zanglijn sinds The Racing Rats) het beste Editors-album sinds An End Has A Start (2007). En zet de indrukwekkende zegetocht van het vijftal zich dit jaar, met de Ziggo Dome in het vizier, onverminderd voort.
