Op voorhand een ambitieus en prikkelend idee, dat doet denken aan U2’s Rattle And Hum: zouden de Foo Fighters zich onderweg ook muzikaal hebben laten inspireren door de roots die ze aantroffen? Het wat teleurstellende antwoord is: nauwelijks. Kleine knipogen. Een funky Fender Rhodes-stukje in Something From Nothing (Chicago), blazers op In The Clear (New Orleans) en vooruit, in het opgefokte The Feast And The Femine kun je met wat goede wil Dave Grohls Washington DC-hardcore-achtergrond terug horen. Maar al met al staat Sonic Highways gewoon weer vol met de herkenbare alternative vuist-in-de-lucht-stadionrock die we kennen. Degelijk melodieus lawaai dat lekker wegluistert maar eigenlijk nergens verrast, en daar hadden we uitgerekend met de insteek van dit album wel een beetje op gehoopt. De beste songs zijn die waarin gas wordt teruggenomen en een beetje afstand wordt gedaan van het altijd maar dichtgesmeerde en volgeschreeuwde geluid. Zoals Congregation en Outside, allebeiprettig doorjakkerende rocksongs met pit én dynamiek in de lijn van Times Like These. Het eveneens fraaie rustpunt Subterranean loopt door in sluitstuk I Am A River, het aansteker- en meezing-zekerheidje voor de komende tournee. Sonic Highways bevat een paar prima songs en verder veel generic Foo Fighters-werk. Teleurstellend, vooral als je de lat voor jezelf zo hoog legt. De Foo Fighters kunnen een album op de maan opnemen, maar de grenzen van hun muzikale universum liggen allang vast.