Op het wat richtingloze Echoes, Silence, Patience & Grace (2007) leek de formule uitgewerkt, Wasting Light klinkt geïnspireerder zonder dat er nieuwe wegen worden bewandeld. Het is meer van hetzelfde, een typische Foo Fighters-plaat vol melodieuze powerrock met moddervette riffs en dikke refreinen. Bridge Burning, Rope en Back & Forth zijn prima munitie voor de komende concerten, net als het beukende buitenbeentje White Limo, dat een luxe overblijvertje van Probot lijkt. These Days en Dear Rosemary (met zang van Bob Mould) klinken weemoedig, op Wasting Light is Dave Grohl (42) wel deels aan het terugkijken. Het best gedemonstreerd in I Should Have Known, een pompeuze ballade waarop niet voor niks Krist Novoselic bas speelt. Dat gaat over Cobain natuurlijk. ‘One thing’s for certain, I’m still standing here.’ En zo is het, we zijn nog lang niet van survivor Grohl af. Wasting Light is een even voorspelbare als vitale Foo Fighters-plaat geworden. JOHN DENEKAMP