Of nou ja, te zien? Tijdens de eerste paar nummers is de band vanwege een overuren draaiende rookmachine eigenlijk alleen te horen. Zanger Jim Reid zien we zo nu en dan in silhouet, de rest van de band is vrijwel onzichtbaar. Even denken we definitief bewijs te zien dat de heren hun streken nog niet verleerd zijn, in de begindagen stond de band er bijvoorbeeld om bekend hele optredens te geven met hun rug naar het publiek toe. Tegen het einde van Head On, een van de vele bescheiden klassiekers in het oeuvre van de band, houdt de rookmachine het echter voor gezien en kunnen we voor het eerst zien wie er op het podium staan. Helaas is het ene euvel nog niet verholpen of het andere dient zich al weer aan: nu komt Reid nauwelijks boven de geluidsmix uit.

Vanaf Blues From A Gun klinkt alles gelukkig weer, grotendeels, naar behoren, dus kunnen de broers zich na een wat valse start herpakken. Dat doen ze uitstekend. Fijne nieuwe songs als All Things Pass en Always Sad worden moeiteloos afgewisseld met oudgedienden als The Hardest Walk en Cherry Came Too. In een moordend tempo, want The Jesus and Mary Chain doet niet aan poespas. Geen onnodige jamsessies of solo’s dus, maar gewoon stoïcijns uitgevoerde, eigenwijze songs, die als een precisiebombardement op het publiek worden afgevuurd. Dat hoge tempo zorgt er voor dat de show in een oogwenk voorbij vliegt, dus gaat er een golf van teleurstelling door de zaal als Reid na een klein uur al aankondigt dat Reverence het laatste nummer van de avond is.

Gelukkig maakt de onvermijdelijke toegift veel goed. Na het dromerige Nine Million Rainy Days, trakteert de band Paradiso op een blokje nummers van het legendarische debuutalbum Psychocandy, die er als zoete koek in gaan. Hoewel de gemiddelde leeftijd in de zaal relatief hoog ligt, zorgt het venijnige The Living End zelfs voor een moshpit van formaat. Dat die pit vervolgens nog aan kracht wint bij de explosieve climax van afsluiter War On Peace, een nummer van Damage And Joy, laat goed zien dat het nieuwe materiaal al omarmd is door de fans. Eigenlijk is een show van een uur en een kwartier nog steeds een beetje karig voor een band met zeven albums op zak, maar gezien de vorm waarin de band het grootste deel van de avond verkeerde zien we dat graag door de vingers. Zolang we maar niet opnieuw bijna dertig jaar hoeven te wachten op een volgend weerzien.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 19 april 2017, Paradiso, Amsterdam