Een concertverslaggever wil niet in herhaling vallen, maar bij het recenseren van een show van Pixies doemt toch altijd hetzelfde euvel op: de vier albums die de band in zijn hoogtijdagen maakte zijn briljant, alles wat een paar decennia later verscheen staat ernstig in de schaduw. Dat maakt de setlists van de band vaak wat wisselvallig, maar dat is deze week in Paradiso geen probleem. Woensdagavond speelde de band de eerste van drie shows die volledig in het teken staan van twee klassiekers uit de gouden periode: Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991).

Fotografie Mick de Jong

Eerst nog even een kanttekening. Dat we niet de bezetting die deze albums opnam op het podium zien, is geen verrassing, want bassist en zangeres Kim Deal is al lang geen onderdeel van de band meer. Een paar weken voordat deze tour begon, verliet echter ook Deals inmiddels langdurige vervanger Paz Lenchantin de band. In haar plaats zien we nu Emma Richardson van de Britse band Band Of Skulls. Als bassist bewijst ze zich meer dan capabel, maar het is jammer dat haar vocalen veelal begraven zijn in de geluidsmix. Zo komt ze in Dig For Fire, op het album een vrolijk duet, nauwelijks boven frontman Black Francis uit.

Dat is gelukkig zo’n beetje het grootste probleem van een verder uiterst vermakelijke show. Waar Francis normaal niet zo spraakzaam is, geeft hij nu af en toe als een volleerd schoolmeester wat context over deze twee albums. Zo begon de tour van Bossanova in Utrecht en legt hij uit dat The Sad Punk een pastische is op het sixties-nummer The Lonely Surfer van Jack Nitschze. Behalve deze weetjes kent de show weinig poespas, maar dat is ook niet echt nodig. De integrale vertolkingen van twee ijzersterke albums spreken voor zichzelf.

Al moeten we daarbij zeggen dat Bossanova live toch een beetje blijkt in te kakken na het wonderschone The Happening (nummer tien van veertien), al is het afsluitende slaapliedje Havalina erg mooi. Trompe Le Monde komt vanavond over de gehele linie sterker over, maar ook daar zit het meeste venijn in het startschot. Maar wát een startschot.

Waar het tijdens de uitvoering van Bossanova vooral voelt alsof we kijken naar een stel vijftigers en zestigers, met een jongere kracht op de bas, die nog even (met verve) hun jongere jaren herbeleven, waan je je bij de eerste nummers van Trompe Le Monde bijna in 1991. Tot en met het heerlijk rammelende U-Mass staat de band te spelen met de energie van jonge honden. Vooral The Sad Punk en The Jesus And Mary Chain-cover Head On knallen prachtig ongeremd uit de speakers en de moshpit, die eerder in het concert al voorzichtig vooraan ontstond, wint steeds aan kracht.

In de tweede helft van dat album gaat het tempo iets omlaag (Bird Dreams Of Olympus Mons) en is er wat meer ruimte voor instrumentaal gefreak (Space (I Believe In)), maar ook dan blijft het niveau van de songs hoog. En met Motorway To Rosswell, een van de weinige nummers van Trompe die in recente jaren nog een dagelijkse passant op de setlists was, is er een gedroomde climax. Zo zijn twee albums met daarop 29 nummers afgewerkt voordat de klok tien uur slaat. Nog ruim de tijd voor nog een stuk of tien klassiekers van de overige albums zou je misschien denken, wat zo lang zijn die ook songs ook allemaal niet.

De band houdt het echter bescheiden bij vier nummers. Eerst één nieuwe (Vegas Suite, niet onaardig), dan een bekende langzame versie van Wave Of Mutilation en een vers, eveneens ingetogen arrangement van Nimrod’s Son. Allebei weinig mis mee, en het is leuk dat Richardson vocaal wél te horen is in twee van die nummers, maar de avond lijkt even in mineur te eindigen. Gelukkig gaan we door een euforisch Here Comes Your Man allemaal weer uiterst gelukkig de nacht in.

Het is jammer dat Pixies nooit de genialiteit die van 1988 tot 1991 overduidelijk aanwezig was heeft kunnen hervinden, maar het was een genoegen om toch weer anderhalf uur te kunnen genieten van die gloriedagen.

Gezien: 20 maart 2024 in Paradiso, Amsterdam.

De nieuwe OOR is uit!