Buiten het feit dat dit niet meer is dan een samenraapsel van drie al eerder uitgebrachte EP’s, en dat bassiste/zangeres Kim Deal hier jammerlijk wordt gemist, klínkt het misschien als de Pixies (de dwarse schemaatjes, de bij vlagen hysterische uithalen van Black Francis) maar vóelt het zeker niet zo. Gegoten in een geluid dat voortborduurt op Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991) horen we een band die een voorspelbare herhalingsoefening afwerkt. Pixies by numbers, maar dan zonder de geniale grillen en het wispelturige karakter. Was een gemakzuchtige en inspiratieloze rocksong als Blue Eye Hexe vroeger ooit door de selectie gekomen, vraag je je af. Of zo’n poppy niemendalletje als Another Toe In The Ocean. Magdalena 318 had het heel misschien gered vanwege het intrigerende akkoordenschema, Snakes heeft wellicht potentie in een rauwere productie en het knalrefreintje van Bagboy had zomaar een vertrekpunt voor een Pixies-klassieker kunnen zijn. Maar is het dus niet. Bij lange na niet zelfs. Een dodelijke conclusie, die helaas ook voor de comebackplaat van de Pixies opgaat. RAYMOND ROTTEVEEL